39 - عزادار امام حسین (ع)
نویسنده : مهندس حسین رأفتی
( از نوشته های استاد شهابی ) ( اِنَّ اللهَ اشْتَرى مِنَ الْمُوْمِنینَ أنْفُسَهُمْ وَ أمْوالَهُمْ بِأنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ ) «خداوند از مؤمنان، جان‌ها و مال‌هایشان را مى‌خرد، به بهاى این كه بهشت براى آنان باشد.»
( از نوشته های استاد شهابی )
( اِنَّ اللهَ اشْتَرى مِنَ الْمُوْمِنینَ أنْفُسَهُمْ وَ أمْوالَهُمْ بِأنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ )
«خداوند از مؤمنان، جان‌ها و مال‌هایشان را مى‌خرد، به بهاى این كه بهشت براى آنان باشد.»
هر كس به مجلس امام حسین علیه السلام مى‌آید، محترم است و مورد احترام حضرات معصومین است؛ «الا و صلّى الله على الباكین على الحسین» صلوات خدا بر كسانى كه بر امام حسین علیه السلام گریه مى‌كنند و با این كار دل پیامبر و اهل بیت را شاد مى‌سازند!
امّا حالا كه رو به حسین بن على علیهماالسلام آورده‌اى، تقاضاى بلند از او كن و بر سر طلبت بایست! اگر كمى زندگى‌ات كم و زیاد شد، نترس! بدان كه خدا پشت و پناهت است و نمى‌گذارد آبرویت بریزد و همه چیزت از هم بپاشد.
نمى‌شود گفت: من حسین علیه السلام را مى‌خواهم به شرط آن كه هیچ كم و زیادى نداشته باشم. این را هم عیبى ندارد بگویى، ولى بدان اگر به معناى واقعى حسین علیه السلام را در آن درجات عالى مى‌خواهى، باید بتوانى از بعضى چیزها بگذرى!
كسى كه مى‌گوید «یا لیتنى كنت معكم فافوز فوزآ عضیما» باید آماده تیرها و زخم شمشیرها باشد. درست است كه آن جنگ و تیر و شمشیرهایش یك نیم روز بیشتر نبود، ولى آنها كه اطراف حسین علیه السلام بودند، عمر خود را به جهاد با نفس گذرانده بودند.
هر زمانى سختى‌های خود را دارد. یاران واقعى ائمه اطهار علیهم السلام كه محكم ایستاده‌اند، باید منتظر ناراحتى‌هایى باشند و البتّه خدا آنان را حفظ مى‌كند. آن كه رضاى خدا را مى‌طلبد، حال و ضع دیگرى دارد؛ بالأخره ایمان درجات مختلفى دارد.
اصحاب امام حسین علیه السلام همه فدایى ایشان بودند و مرتبه‌اى دارند كه امام زمان عجّل الله‌تعالى فرجه مقابلشان مى‌ایستد و مى‌فرماید: «پدر و مادرم فداى شما!» امّا هر كدام، درجات خاص خود را دارند و با هم برابر نیستند؛ مقامى كه اباالفضل العباس علیه السلام یا جناب على اكبر علیه السلام دارد، با مقام دیگر اصحاب فرق مى‌كند.
یقینآ هر كدام از اصحاب امام از حیث المجموع این جمعى كه اینجایند بالاتر بودند؛ چراكه اصحاب امام بودند و به حد خود وصال خدا نصیبشان شد. آنها زجر بسیار كشیدند، امّا وقتى امام حسین علیه السلام را مى‌دیدند، زجرها و دردهایشان را فراموش مى‌كردند. امام حسین علیه السلام از همه چیز آگاه است، ولى هر چه باشد بشر است. امام صاحب مقام جمع الجمع است؛ یعنى توجّه به همه جا دارند؛ با آن كه به وصال كامل پروردگار رسیدند، ولى باید مراقب یاران خود هم باشند؛ یعنى با آن كه در وصال پروردگار، در نهایت شادمانى و خوشى هستند، از شنیدن صداى العطش كودكان، دلشكسته مى‌شوند.
حسین بن على علیه السلام همه‌ى شما را دوست مى‌دارد. به حساب ایمانتان و محبتى كه به پیامبر دارید، هر كس به ایشان نزدیك‌تر باشد، آنها بیشتر دوستش دارند و وقتى در سختى‌هاى دنیایى یا حتّى در عالم برزخ ـ با تفاوت‌هایى كه وجود دارد – مى‌افتند، ایشان نظر می کنند؛ یعنى پیامبر با آنكه صاحب همه‌ى اسما و صفات خداست، ولى وضع بشرى دارد و از ناراحتى دوستان و بستگان خود اندوهگین مى‌شود. از همین جهت بود كه هرگاه یاد اتفاقات پیش روى امام حسن و امام حسین علیهماالسلام مى‌افتاد، گریه مى‌كرد. وقتى فرزند هفده ماهه‌شان، ابراهیم از دنیا رفت، گریه كردند و فرمودند: دل مى‌سوزد و اشك جارى مى‌شود.
در لحظات آخر عمر، حسین علیه السلام را به سینه مى‌چسباند و مى‌فرمود: «ما لى و یزید» (مرا با یزید چه كار؟)
امام حسین علیه السلام هم على اكبر را بسیار دوست مى‌داشت؛ چراكه به فرموده‌ى خودشان، در خُلق و خَلق و بیان شبیه‌ترین مردم به رسول خدا صلّى الله‌علیه وآله بود و مى‌فرمود: هرگاه مشتاق دیدار روى پیامبر مى‌شویم، به على اكبر مى‌نگریم.
