اگر منظور شما خانم محترم این است که شوهر شما ، پا به پای شما گریه نمی کند و توجه عاطفی به شما نمی کند ، این تلقی ، تلقی اشتباهی است . این فکر درستی نیست . او مرد است و کمرنگی عاطفی دارد و شما نباید با خودتان قیاس کنسد . ایشان کمرنگی عاطفی دارد و این لطف خداست که مرد بر استاس تقسیم کار مرد باید بیرون باشد و با هر آدمی سر و کار دارد و او می خواهد حامی و تکیه گاه شما باشد و سنگربان شما باشد و مسئول خانواده است . برای ایفای این نقش ها باید کمرنگی عاطفی داشته باشد . اما این جور نیست که عواطف خودش را مطلقا نشان ندهد . وقتی به خانه می آید و می تواند ابراز احساسات بکند . ما آقایان ظاهرمان مثل آناناس خشن و ضُمُخت است ولی داخل مان شیرین است . این تلقی درست نیست که به جای قلب ، یک تکه سنگ در سینه دارد . البته ممکن است آقایی باشند که واقعا بی عاطفه باشند و یا آن را ابراز نمی کنند . ما این را رد نمی کنیم . این عاملش محیط است . پدر و مادر نسبت بهم دیگر عاطفه نداشته اند و یا برخوردهای غلط که مثلا پسر گریه نمی کند و یا ممکن است برخورد شما خانم محترم باعث این موضوع شده است . یک جورهایی عاطفه را در او کشته اید. آنقدر حقوقش رعایت نشده و آنقدر سختی دیده که نمی تواند ابراز محبت بکند اگر علت اول باشد ، آقا با تمرین و القا می تواند خود را تعدیل کنند و اگر علت شما بودید ، رفتار خود را تغییر دهید . بعد می بینید که آقا محبتش بیشتر می شود . در مناطقی اگر پدر فرزند ش را بغل کند و یا با او بازی کند ، زشت است . این بخاطر این است که ما از آموزه های دینی دور شده ایم . رسول گرامی اسلام با بچه های در کوچه و نوه هایشان بازی می کردند . بچه ها به ایشان می گفتند : شتر ما باشید و آقا آنها را نوبتی سوار می کردند . این خانم باید خلاهای عاطفی خود را با محارم جنس مخالف برآورده کند . نیازهای عاطفی با فرزند هم ارضاع میشود . این از ناچاری است زیرا مرد باید به خانم محبت کند.