کتک زدن و بد دهنی همسر

Question

یک سال و نیم از زندگی مشترک من و همسرم میگذرد هر دو فردی تحصیل کرده هستیم اما متاسفانه همسرم فردی بد دهن و عصبی هست و هنگام دعوا کنترل خودش از دست میده و شروع میکنند به کتک زدن من . با وجود اینکه وقتی همسرم عصبانی میشه بیشتر وقت ها سعی میکنم دیگر ادامه ندم و به اتاق دیگری میرم ولی  همسرم همچنان دنبال من میاد و انگار تا به من ضربه ای نزن عصبانیتش کم نمی دودانگه عادت کرده.  با وجود اینکه ماه هفت بارداری هستم ولی همسرم اصلا مراعات حال من نمی کنند سر هر دعوا من و کتک میزنه و بعدش تا چند روز حتی جای خواب خودشونم جدا میکنند.  من واقعا حس بدی دارم الان دیگر ازش میترسم  احساس بدبختی میکنم هر روز سر نماز گریه میکنم و نگرانم این حالم روی فرزندمان اثر بدی بزاره.  چکار کنم؟ اصلا دیگر حسی نسبت به همسرم ندارم.  همسرم هر وقت دلش بخواهد خونه پدر و مادرشون ولی به من اجازه رفتن نمیده و منم اونجا نمیبره،مگر هفته ای یک بار اونم با اصرار. الان واقعا احساس تنهایی میکنم. دیگر خسته شدم.تو خونه دیگر احساس آرامش و امنیت ندارم احساس میکنم زندانی شدم.  جرات حرف زدن با همسرم هم ندارم.اصلا نمیشه با ایشان حرف زد فردی واقعا بی منطقه.چکار کنم؟ تا حس و حالم بهتر بشه؟ چکار کنم همسرم این اخلاق بد کنار بزاره

Answer 1

سلام دوست عزیز
شايد قدم اول براي حل مشکل بددهاني همسر يا واکنش هايي از اين قبيل پيدا کردن علتي است که همسرمان را عصباني مي کند. در صورتي که زوجين درباره انتظارات و نيازهاي خود بدون قضاوت کردن و در فضايي که هر دو آماده گوش کردن هستند، گفت وگو کنند بسياري از موانع که مي تواند به ناکامي منجر شود کنار مي رود و خشم به ميزان قابل توجهي کاهش پيدا مي کند.

اين نکته بايد مدنظر قرار گيرد که ما نمي توانيم به اطلاعات ذهن همسرمان دستيابي پيدا کنيم، همين طور که او هم از آن چه در ذهن ما مي گذرد اطلاع ندارد، پس چاره اي نداريم که درباره آن چه فکر مي کنيم روشن و صريح صحبت کنيم تا همسرمان از آن چه ما مي خواهيم و نياز داريم مطلع شود.

نکته ديگري که مي تواند در اين باره کمک کننده باشد شنيدن حرف هايي است که همسر ما در پس اين کلمات زننده بيان مي کند. چرا که وقتي فردي نتواند به شکل مستقيم توقعات و احساسات خود را بيان کند معمولاً آن ها را در قالبي که گاه نامناسب است بيان مي کند. توجه به اين موضوع تا حدي از ايجاد يک احساس منفي در ما مي کاهد و کمک مي کند بتوانيم طرف مقابل را آرام و او را ترغيب کنيم که درباره آن چه خشمگين اش کرده صحبت کند. هر چند بايد توجه داشت ايجاد اين شرايط به تمرين و پيگيري و البته همکاري زوجين نيازمند است.

مسئله مهم ديگر اين است که خشم و در پي آن پرخاشگري يک باره رخ نمي دهد، اين که ما بتوانيم زمينه هاي ايجاد کننده خشم را تشخيص دهيم امکان جلوگيري از تشديد آن را از همان ابتدا به ما مي دهد.

و در آخر اين مسئله قابل تأمل است که ما در مقابل همسري که پرخاشگري مي کند نبايد منفعل عمل کنيم و صرفاً تحمل کنيم و از کنار موضوع بگذريم.

شايد آرام کردن فردي که عصباني است و سپس در شرايط مناسب موضوع را با وي مطرح کردن و در نهايت حل کردن تعارضات، رفتاري مسئولانه نسبت به خود و همسرمان باشد و حتي او را نيز در شرايطي قرار دهد که مسئوليت رفتار خود را بپذيرد و براي تغيير و اصلاح آن قدمي بردارد.