راه حل
واقعیت این است کهنوجوان گریه می‌کنند و هیچ راهی برای اجتناب از آن وجود ندارد. شاید دلیل آن این باشد که آنها نمی‌توانند مانند بزرگ‌ترها احساسات‌شان را بروز دهند. آنها می‌خواهند احساس امنیت و آرامش داشته باشند و هر چیزی که امنیت و آرامش‌شان را به هم بزند آنها را ناراحت و حتی گریان خواهد کرد. اگر گریه نوزاد به چند دلیل واضح و مبتنی بر نیازهای اولیه او باشد، کودکان بزرگ‌تر دلایل بی‌شماری برای گریه کردن دارند. بنابراین بهتر است ابتدا دلایل گریه را بیابید و بعد راه‌حل‌های مسئله را درپیش بگیرید.
استرس دارد
یکی از دلایل مهم تحریک‌پذیری کودک می‌تواند ناشی از اضطراب او باشد. کودکی که اضطراب دارد رفتارهای نامنظم داشته و علاقه‌ای به انجام فعالیت‌های روزانه ندارد ضمن آنکه تمرکزش را از دست داده و سانحه‌پذیر می‌شود.
سلامت نیست
گاهی اوقات علت بی‌تابی و ناراحتی کودک، می‌تواند دلیل جسمی داشته باشد؛ دلایلی مانند نوسانات قند خون و خواب ناکافی و تغذیه نامناسب. داشتن فعالیت بدنی مناسب و بازی با والدین و همسالان می‌تواند در آزاد شدن انرژی و حال خوب کودک موثر باشد.
زودرنج است
یک دلیل ساده برای گریه مداوم کودک زودرنجی اوست. والدین باید بدانند همه کودکان مانند هم نیستند و گاهی ممکن است فرزندشان نسبت به سایرین روحیه لطیف‌تری داشته باشد و زود ناراحت شود. در این صورت باید راهی بیابند که فرزندشان کمتر اذیت شود.
صبور باشید
بزرگ‌ترها اغلب خود در برابر گریه کودک بی‌تاب هستند. هر چه کودک ناراحت‌تر باشد، سیستم عصبی والدین بیشتر درگیر می‌شود؛ بنابراین اولین کاری که باید انجام دهید این است که خودتان آرامش‌تان را حفظ کنید. بعد به او نگاه کنید و از او بپرسید می‌خواهد او را در آغوش بگیرید یا نه. اگر سر تکان داد این کار را بکنید اگر گفت نه کنار او بنشینید.
با او حرف بزنید
چه کنارش نشسته باشید و چه او را در بغل گرفته باشید بهتر است با او درباره اتفاق احتمالی که افتاده صحبت کنید. «آهان پس همکلاسی‌ات اذیتت کرد!»، «معلمت گفت که باید بیشتر دقت کنی؟» اینها مقدمه‌ای است برای اینکه او بتواند احساسش را با شما درمیان بگذارد. مطمئن باشید اگر احساس کند شما درکش کرده‌اید، زودتر آرام می‌شود.
تکنیک‌های رفتاری را امتحان کنید
در مورد جملاتی که کودک را آزار می‌دهد، حرف بزنید. تمام حرف‌های عذاب‌آوری را که کودک به یاد می‌آورد بنویسید و بعد مواردی را که خودتان به یاد می‌آورید، به آن اضافه کنید. چارچوب مسائل را روشن کنید و به او بفهمانید برخی رفتارها اصلا نیازی به پاسخ ندارد و در جهت بالا بردن اعتماد به نفسش گام بردارید.
نگاه جنسیتی به گریه نداشته باشید
بسیاری از مادران عنوان می‌کنند که فرزندم به راحتی زیر گریه می‌زند به طوری که من نمی‌توانم بین کمک‌خواهی بجا و نابجای او تفاوت قائل شوم. برای حل این مسئله لازم است به این نکات توجه کنید.
زور نگویید
هیچ‌گاه آمرانه و با تحکم و تشر زدن از کودک نخواهید که گریه‌اش را متوقف کند چون این رفتار جز تشدید مشکل کمک بیشتری نخواهد کرد؛ به جای تشر زدن باید کودک‌تان را تشویق کنید که دلایل گریه کردن خودش را به زبان بیاورد و به زبان ساده‌تر با او حرف بزند.
همراهی کنید
در مواردی که گریه کودک ناشی از عدم درک احساساتش توسط بزرگسالان است اگر در این حالت با کودک گریان همدلی شود او راحت‌تر می‌تواند بر احساسات آزاردهنده‌اش چیره شود بنابراین یکی از راه‌ها این است که با او همراهی کنید. باید این نکته را بدانید که برای مهار این رفتار آزاردهنده باید بین توجه‌طلبی توجیه‌پذیر و گریه‌های خودخواهانه و خودمحورانه کودک تفاوت قائل شوید چون رابطه نارسای مادر و کودک سبب می‌شود که کودک در برابر این مسئله شرطی شود. برای مثال اگر کودک برای بستنی‌های بیشتر متوسل به ناله و زاری شود یا بی‌دلیل و برای توجه گرفتن گریه کند مادر باید بر احساسات مادرانه‌اش چیره شود و با دور شدن از کودک گریان او را به حال خودش رها کند. اگر والدین به این مسئله توجه نشان دهد این مسئله به نوعی باج‌خواهی تبدیل خواهد شد.
نوازش را فراموش نکنید
در مواردی کودک برای توجه‌طلبی و محبت‌خواهی گریه می‌کند. در این موارد مادر باید بررسی لازم را انجام دهد و اگر کودک کمبود نوازش و رابطه چشمی داشته باشد، باید این مشکل را برطرف کند. در واقع در این موارد باید مهرورزی بیشتری برای او انجام شود تا این مسئله برطرف شود. در نهایت باید پذیرفت ذات بچه‌ها به گونه‌ای است که از یک طبع نازک و زودرنج برخوردار هستند و بنابراین ممکن است با کوچک‌ترین رفتار جدی زیر گریه بزنند و انتظار ما از رفتار آنها نباید مانند یک فرد بزرگسال و بالغ باشد. به منظور پیشگیری از این مسئله باید بردباری و ملاطفت بیشتری به خرج دهید.
به این نکات توجه کنید
گهگاهی گریه کردن‌های بی‌دلیل کودک به دلیل کاستی‌های خواب و خوراک اوست که در این زمینه مادر باید توجه نشان دهد.
گفتن جمله معروف«پسر که گریه نمی‌کنه!» نادرست است و گریه کردن بچه‌ها در سنین پایین بین دختر و پسر مشترک است و نباید پیام «گریه نکن» داشته باشید.
آموزش بچه‌ها برای مدیریت هیجانات خودشان از سن ۶-۵ سالگی می‌تواند شروع شود.
باید به کودکان آموزش داد که می‌توانند انتظار و خواسته خودشان را در قالب جمله و کلمه مطرح کنند.