عدالت رفتار يک شکل نيست
اشتباه نکنيد! رفتار عادلانه با فرزندان به اين معني نيست که همه آن ها را يک جور ببينيد و هيچ فرقي ميانشان قائل نباشيد. در واقع عدالت داشتن ميان آن ها به اين مفهوم نيست که پدر و مادر از نظر تامين نيازهاي مادي و شيوه اظهار محبت و علاقه نسبت به فرزندان خود به يک صورت رفتار کنند و به عنوان مثال تمام لوازم مورد نيازي را که براي پسر نوجوان خود فراهم کرده اند در اختيار کودک پنج، شش ساله هم قرار دهند.
به هر حال واضح است که نيازهاي هر انسان در سنين مختلف با هم فرق دارد و نبايد نيازهاي مادي و عاطفي دوران کودکي و نوجواني را يک جور ديد و آن ها را مانند هم تامين کرد. کودک نيازهاي عاطفي پررنگ تري دارد و شيوه پاسخ دادن به آن ها بايد به گونه اي باشد که از افراط و تفريط خودداري شود اما نوجوان بيشتر از هر چيز ديگري مي خواهد از طرف خانواده و بزرگ ترها به عنوان يک شخص صاحب نظر و محترم شناخته شود.
امکان دارد پدر يا مادري يکي از فرزندان خود را به دليل داشتن مزيت هايي از جمله مهرباني و دلسوزي نسبت به والدين يا فضيلت هاي ديگر، بيشتر از بقيه فرزندان دوست داشته باشد. در اين خصوص بايد توجه داشت که ابراز احساسات و اظهار علاقه در ميان فرزندان و به خصوص کودکان و نوجوانان به گونه اي نباشد که روحيه حساس آن ها را تحريک کند چون کودکي و نوجواني دوران حساس و مهمي است و هر نوع احساس تفاوت داشتن با فرزند ديگر سلامت روحي کودک يا نوجوان را تهديد مي کند . البته در مواردي که يکي از فرزندان داراي ويژگي هايي است که او را بر ديگران ممتاز مي کند، بيان آن خصلت و اظهار آن در برابر بقيه فرزندان مي تواند آن ها را متوجه کند که دليل توجه والدين نسبت به او چيست.
نقل شده است امام کاظم(ع) در مواردي امام رضا(ع) را بر فرزندان ديگرشان ترجيح مي دادند و ايشان را الگويي براي آن ها معرفي مي کردند. البته در تمامي اين موارد دليل برتري آن حضرت را مشخص مي کردند و مي فرمودند: «برادرتان دانشمند آل محمد است. درباره دين خود از او بپرسيد و هرچه مي گويد به خاطر بسپاريد.»