سلام. من سر کار می رم و درآمد خوبی دارم. ما اول زندگی هستیم و کلی وام و قصد داریم. شوهرم هر وقت بحث درآمد من میشه می گه من از تو هیچ انتظاری ندارم و مال خودته. ولی وقتی مثلا می گم کارمو عوض کنم حقوقم بالا می ره می گه خوبه قصدها رو من می دم، خرج خونه رو تو بده! به من بر می خوره از این حرفش. دوست ندارم به درآمد من توی زندگی اتکا کنه. من می تونم در موقع لزوم بهش پول بدم ولی دوست ندارم که با تکرار این کار اونو از خودم متوقع کنم یا اینکه باعث بشم تلاش کمتری برای رفع مشکلات بکنه و حقوق من اتکا کنه چون وظیفه خودم نمی دونم که مشکلات مالی رو حل کنم. اون در مقام حرف می گه پول من مال خودمه ولی در عمل هر وقت من پولی بدست آوردم همشو خرج کرده! یه هو دوتا شارژ عقب افتاده و شارژ دوماه بعدو از من گرفته داده! من اعتقاد دارم به قرض دادن پول ولی اون اگه پولی بهش می دم بگم قرضه بهش بر می خوره! من می دونم اول زندگی خوبه به شوهرم کمک کنم ولی نمی دونم چه سیاستی رو در پیش بگیرم که همیشه این انتظارو از من نداشته باشه و متوقع نشه و قدر دان باشه ضمن اینکه به غرورش هم بر نخوره. ممنون