نکته دیگر اینکه کودک بزرگ تر باید همیشه ملاحظه کودک کوچکتر را کرده و عاقلانه رفتار نماید (در صورتی که خودش هنوز کودک است و باید بچگی کند) و کودک کوچکتر نیز احتمالاً به علت آنکه قادر به انجام تمام اعمال و رفتار کودک بزرگ تر نمی باشد دچار شکست شده که از نظر روحی و روانی به سود کودک نیست.
لذا در عین حال که اوقاتی با همدیگر بازی می کنند زمینه هایی نیز فراهم شود که با همسالان بازی کنند. جالب توجه این است که هر چقدر خواهران و برادران را مجبور به بازی با یکدیگر نکنیم، آنان مشخصا بیشتر با هم بازی خواهند کرد.
در بازی های کودکان دخالت نکنید، ولی لازم است والدین گاهی به اتاق و محل بازی بچه ها سر بزنند، اما نه به قصد جاسوسی و بازرسی آنها بلکه به قصد بردن مثلاً چای، میوه و شیرینی برای آنها. در واقع نباید بچه ها را مطمئن کرد که در تنهایی هیچ کس از آنها بازدید نخواهد کرد، چون همه نوع کودک وجود دارد و ممکن است اتفاقات خطرناکی بیفتد.
اگر فرزند شما دوست و همبازی برای خودش پیدا کرده که شما دوست ندارید با آن کودک رفت و آمد کند، حتی الامکان نگویید «با این کودک اجازه نداری بازی کنی، چون بی تربیت است» بلکه ابتدا سعی کنید همبازی جدیدی را برای او پیدا کنید، ثانیا در انتخاب دوست ملاک و معیار به کودک بدهید و بگذارید فکر کند و خودش قضاوت کند و به نتیجه برسد.
کودک و همبازی هایش؛علل عدم تمایل به بازی با کودکان دیگر
علل عدم تمایل کودک به بازی با کودکان دیگر
تمایل کودک به بازی با بچه های دیگر یکسان نیست. بعضی از بچه ها بیشتر از بچه های دیگر معاشرتی و اهل بازی با کودکان همسن خود هستند و بعضی بچه ها ذاتا آرام ترند. این اختلاف طبیعی است اما تمایل به بازی با کودک دیگر و داشتن همبازی، در وجود هیچ کودکی به صفر نمی رسد.
علل بی میلی ممکن است مربوط به وضعیت جسمی، روحی و روانی کودک، یا وضعیت اجتماعی، اقتصادی خانواده اش باشد که او را به انزوا می کشاند و از بازی با بچه های دیگر فراری می دهد. از جمله علل عمده بی میلی کودکان عبارتند از:
ممکن است کودکی دچار ضعف در سلامتی جسمانی خود باشد مثلاً خیلی زود از جست و خیز خسته شود یا نفس تنگی پیدا کند یا بیماری هایی داشته باشد که اجازه ندهد او فعالانه بازی کند. در این صورت ترتیبی بدهید که معاشرتش با بچه توأم با بازی های فکری مناسب و جنب و جوش کمتر باشد.
گاهی کودک به دلیل تفاوت هایی که با سایرین دارد با آنها نمی جوشد. این تفاوت ها از اجبار کودک به استفاده از عینک ذره بینی قطور گرفته تا لکنت زبان او و حتی هوش فوق العاده او می تواند باشد که میل به گوشه گیری را در کودک تقویت می کند یا گاهی او را چنان حساس و آسیب پذیر می سازد که با کوچک ترین تمسخر و یا سرزنش سایر کودکان می رنجد و از معاشرت با آنها زده می شود. گاهی هم یک کودک خجالتی است و برایش مشکل است که در دوستی با بچه های دیگر پیشقدم شود.
در چنین مواردی مشکل او خیلی ساده و فقط با تشویقی آرام و تدریجی حل می شود. نصیحت و پند و اندرزدادن و تأکید بر اینکه «اینقدر یک گوشه ننشین، دیگر بزرگ شده ای» یا «چرا تو هم نمی روی با بقیه بچه ها بازی کنی» این گونه صحبت ها بر ترس کودکان می افزاید.
بهتر است به تدریج دایره دوستی ها را وسیع تر کنید و ابتدا از دعوت یک یا دو کودک همسن و سال او به خانه خودتان آغاز نمایید یا می توانید چندین بار همراه کودک خود به تماشای بچه هایی که مشغول بازی هستند بروید تا کودک ضمن تماشای آنها، لذتی را که از بازی با هم می برند درک کند و علاقه مند بشود که خودش هم از این لذت سهمی داشته باشد.(1)
گاهی لوس و پرتوقع بودن کودک موجب می شود که از سوی گروه همسالان طرد شود. لذا به والدین توصیه می شود که ضمن ابراز محبت و مهربانی نسبت به کودک اصول اخلاقی و انسانی و احترام به حقوق دیگران را هم به کودک خود بیاموزند که بهترین روش در این مورد این است که والدین خود الگوی قابل تقلید برای آنان باشند.
گاهی مادر چون حوصله سر و صدا و شلوغی بچه ها را ندارد، یا از این می ترسد که کودکش به علت معاشرت با بچه های شرور بی ادب بار آید، یا حوصله و وقت سر زدن به بچه های مشغول بازی را ندارد، طوری با کودک رفتار می کند و در مقابل خواست او به بازی با سایر کودکان واکنش نشان می دهد که او را از بازی باز می دارد و به سوی انزوا سوق می دهد.
مثلاً مادری که می گوید: «اجازه نمی دهم که با پسر همسایه بازی کنی چون او بچه شروری است» . کودک خود را از یک بازی که ممکن است خیلی هم آموزنده و لذت بخش باشد محروم می کند و بعد با گفتن جمله ای نظیر «بیا با خواهر کوچکت بازی کن» او را به کلی از بازی روگردان می سازد.
خواهر کوچکی که تازه می خواهد راه رفتن را بیاموزد همبازی خوبی برای یک بچه سه ـ چهار ساله که احتیاج به نقشه کشیدن و دویدن و خندیدن دارد نمی باشد. بنابراین هوشیاری و دقت مادر و پدر در انتخاب همبازی های مناسب برای کودک نقش بسیار مهمی در افزایش تمایل کودک به بازی با سایرین دارد.(2)
رهنمودهایی برای والدین
کودکان به هنگام بازی با همسالان از حالت خودمحوری خارج شده و واقع گرا می شوند، به امیال و خواسته های دیگران توجه نموده، از دیگران چیزی می آموزند و به دیگران چیزی یاد می دهند و در کنش متقابل چیزهای زیادی به همدیگر یاد می دهند.
وقتی که کودک دوست دارد به تنهایی بازی کند، باید او را به حال خود بگذارید و آزادی بدهید تا مستقلاً به بازی خودش ادامه دهد. نباید سعی کنید همبازی هایی را به او تحمیل کنید، زیرا چنین حالتی باعث اختلال در بازی او می شود و عادت به عصبانی شدن و نزاع برپاکردن را در او به وجود می آورد.
والدین توجه نمایند که هر اندازه کودک در سنین خردسالی آزاد باشد تا به تنهایی بازی کند به همان اندازه در آینده اجتماعی تر خواهد شد.
میل طبیعی و تشخیص کودک بهترین راهنمای ما است، آنان کم کم یاد می گیرند با دوستان و همسالان خود همبازی شوند، بنابراین نیازی به تأکید و تشویق های بیرونی نیست تا زودتر از موعد با بچه های دیگر همبازی شود.
کودک را وادار نکنید که با خواهر و برادر کوچکتر خود همبازی شود، زیرا آنان برای بازی کوچک هستند، در صورتی که اگر با همسالان یا بزرگ تر از خود بازی کند هم با علاقه بازی کرده و هم در یک تعامل مشترک چیزی یاد می گیرد.