پسرم 23 ماهه هست از 7 ماهگی تا به حال زمانیکه با غریبه ها روبرو میشه گریه میکنه و میترسه و به ما پناه میاره.حتی نسبت به کسانیکه میشناسه هم زمان میبره تا لبخند بزنه. بیشتر حساسیتش نسبت به کسانی هست که باهاش حرف میزنن،میخوان بغلش کنن و.. و مردهایی که صدای بلندی دارن.
زمانیکه پارک میریم علاقه ای به راه رفتن نداره و اگر روی زمین بگذاریمش به ما میچسبه و گریه میکنه..از جدا شدن میترسه.البته بدون من و همسرم در کنار مادر یا پدرم می مونه و مشکل زیادی نداره..در اون مواقع به دنبال ما میگرده..
با هم سنهای خودش رابطه برقرار میکنه فقط به سمتشون چنگ میندازه، یقه لباسشونو میگیره و به زمین میندازه..اگر بچه ها بازی کنن( مثل توپ بازی) فقط تماشا میکنه،خیلی به ندرت مشارکت میکنه یا توپ رو هل میده.با اینکه ما تشویقش میکنیم اما عکس العمل خاصی نداره.
اهل بازی کردن نیست و بیشتر اسباب بازیهاش رو به دندون میگیره تا بازی کنه..از قاشق و برس سر و سیم تلفن بیشتر از اسباب بازیهاش خوشش میاد و باهاشون سرگرم میشه.به خاطر اینکه سرگرمی خاصی نداره و اهل تعامل نیست،بیشتر پای برنامه ها و کارتونهای تلویزیون میشینه و تلاش ما برای ترک این عادتش بی فایده بوده..مدتی از تلویزیون فاصله میگیره اما همین که بزرگترها روشن میکنن سریع به سمتش میره و اگر اونچه دوست نداره پخش بشه، با گریه و سرو صدا به ما میفهمونه که کانال رو عوض کنیم.
وقتی صداش میکنیم عکس العملی نسبت به ما نداره مگر اینکه کاری نداشته باشه و سرگرم نباشه..کلماتی که میگه کمتر از 10 کلمه هست و تکرارهای کلمات از جانب ما تاثیر چندانی روی حرف زدنش نداشته.ماما و بابا رو هم بدون تاکید ما به زبون اورد.
لطفا راهنمایی کنید
چطور ترسش رو برطرف کنیم
تعامل و بازی کردن رو بهش آموزش بدیم
سطح هوشیاریش رو بالا ببریم
قدرت تکلمش رو بیشتر کنیم
و نحوه ارتباطش با دیگران رو اصلاح کنیم