فرزندترسو وپرخاشگر و پر توقع و وابسته

Question

سلام من یک معلم هستم و فرزند چهار ونیم ساله ای دارم که دارای مسایل زیادی است از جمله اینکه هر روز که از مدرسه بر میگردم از من توقع جایزه دارد ,زود عصبانی میشود و علیرغم صحبت های زیاد من رو کتک میزند حتی در مهمانی و مقابل دیگران ,به شدت ترسوست و در دستشویی هم میخواهد با من بیاید ,شستش رو می مکد وعادت دارد انگشت دست یا پای من روبگیرد و شست بخورد ,برای همین به کارهام نمیرسم تا امسال زمان رفتن به مدرسه مادرم ازش نگهداری میکرده اما امسال هر موقع خواستم به کلاسی ببرمش تا جلوی در کلاس بردمش اما حاضر نشده به کلاس بره ,با توجه به نزدیک شدن سال تحصیلی نمیدونم چه کار کنم چون مادرم هم دیگه نمیتونه ازش مراقبت کنه شما بگید چه کار کنم ,در ضم علاقه ای به نقاشی نداره و نقاشی نمیکشه فقط دستور میده خیلی لج میکنه جیغ های وحشتناک میکشه ,و تا مدت زیادی آروم نمیشه

Answer 1

احتمال زیاد میرود که کمبود توجه و رسیدگی باو مخصوصا در دوران کودکی (۳'۴) باعث بروز خشونت و توقع در او شده است. علاوه بر اینکه روش,شما نیز احتمالا در برخوردها تقویت کننده رفتار او بوده و او از این روش نتیجه گرفته است که ان را تشدید میکند.
شما باید صبورانه و یک به یک رفتارهای اورا اصلاح کنید. لازم است گاهی محکم و انعطاف ناپزیر باشید و گاهی نرم. باو محبت کنید اما در مقابل خطاها کوتاه نیایید. قانون داشته باشید و انرا رعایت کنید.
اولین قدم این است که پذیرش خطا را یاد بگیریم. بهتر است به عنوان والد رفتارهای کودک را با توجه به نسل و جنس وی، مورد ارزیابی قرار دهیم و خطاها و رفتارهای او را به شخصیتش ارتباط ندهیم. البته باید او مسئول کارها و رفتارهایش باشد اما لازم است مواظب باشیم که او را سرزنش نکنیم و به او حق دهیم گاهی اشتباه کند. وقتی با او صحبت می کنیم باید واضح، شفاف و ساده و دقیق انتظاراتمان را از کودک بیان کنیم. استفاده از جملاتی مثل «عرضه نداشتی این کار را انجام بدهی» در واقع تخریب شخصیت کودک است. بهتر است به او بگوییم که «اگر می خواهی این کار را انجام دهی، باید ... این گونه انجام دهی».
به این ترتیب به او کمک کرده ایم تا بدون تحقیر و سرزنش به هدفش برسد.باید یاد بگیریم به کودک حق انتخاب دهیم. بهتر است بین چند گزینه موردنظر خودمان به او حق انتخاب دهیم. اگر به او حق انتخاب دادیم در واقع به نظرش احترام گذاشته ایم. مادری که از کودک می پرسد «غذا می خوری یا نه» و پس از پاسخ منفی کودکش به او تشر می زند که باید غذا بخوری، در واقع به او حق انتخاب نداده است. بنابراین لازم است برای نظر کودک احترام قائل شویم. از طرفی والدین خود باید از نظر شخصیتی و روانی ثبات داشته باشند تا بتوانند به کودک خود کمک کنند. والدین باید یاد بگیرند شنونده خوبی باشند و به کودک فرصت حرف زدن و تخلیه هیجان بدهند تا بتواند تخیلات، احساسات، تفکرات و هیجانات خود را بروز دهد. دخالت به موقع به هنگام دعواهای بچگانه بسیار مهم است.
لازم است والدین فقط وقتی کودکان در حال صدمه زدن به خود یا طرف مقابل هستند، دخالت کنند و در غیر این صورت اجازه دهند بچه ها خود مشکلاتشان را رفع کنند. والدین کنترل گر یا سلطه جو اجازه نمی دهند بچه ها استقلال کافی پیدا کنند، بنابراین کم کم به لجبازی و یا رفتارهای پنهان کارانه سوق داده می شوند.لازم است والدین به رفتارهای مثبت کودک بیشتر توجه کنند و در قالب بازی، داستان و شعر مهارت های زندگی، حل مسئله، مهارت های ارتباطی، درست درخواست کردن، دفاع از حق و حقوق را به او یاد دهند. فراموش نکنیم که لجبازی کودک در بسیاری از مواقع ناشی از اضطراب است.
اگر علاوه بر لجبازی، کودک مشکلاتی در خواب و تغذیه دارد باید به مشاوره مراجعه کرد تا ریشه آن شناسایی و رفع شود. دقت کنید که روش های تربیتی متناقض بین والدین لجبازی کودک را تشدید می کند. اگر یکی تنبیه کند، دیگری تشویق، یکی کنترل گر باشد، دیگری کودک را آزاد بگذارد این عوامل در واقع کودک را دچار تضاد می کند و باعث می شود که او نتواند به راحتی درست را از نادرست تشخیص دهد.نباید فراموش کرد که قاطع بودن پدر و مادر، شفاف بودن قوانین داخل خانواده و مقید بودن والدین به اجرای آن قوانین بهترین راهکار برای حل مشکل لجبازی بچه هاست. قوانین نباید سخت گیرانه، احساسی، پرتناقض و موقتی باشد بلکه باید آسان، همیشگی و لازم الاجرا باشد و همه اعضای خانواده به آن عمل کنند.