پرسشگر گرامي اينكه فرزند ٧ ساله ي شما كارهاي روزمره ي خويش را انجام نميدهند دليل بر عدم كفايت ايشان نيست بلكه مقداري نياز به تقويت احساس مسئوليت در آنها احساس ميشود
قبل از هر نكته بايد بگويم زماني ما، در به كار بردن تكنيك‌هاي روان شناختي و تربيت فرزند خود موفق خواهيم بود كه تكنيك را تا آخر به كار ببريم و يا زماني كه خواسته‌اي را از كودك داريم تا زماني كه او خواسته ما را انجام نداده از خواسته خود عقب نشيني نكنيم. براي روشن شدن مطلب لازم است مثالي را ذكر كنم :
شما ميگوييد:" هر چه سريعتر اتاق خود را مرتب كن تا شام بخوريم". كودك كه از كم حوصله بودن مادر خود اطلاع دارد، با تامل و وقت تلف كردن شروع به مرتب كردن اتاق مي‌كند، كودك رفتارهاي مادر را زير نظر دارد و مي بيند كه مادر تحمل اين را ندارد تا صبر كند كودك خودش به تنهايي اتاقش را مرتب كند، لذا بيشتر وقت تلف مي‌كند. مادر با پرخاش‌هاي كلامي سعي در تند‌تر كردن فعاليت فرزندش دارد اما كودك كه از قبل دست مادر را خوانده خيلي بي خيال رفتارش را ادامه مي‌دهد تا اينكه مادر مجبور ميشود تا خودش اتاق كودك را مرتب كند. كافي است يك بار مادر اين اشتباه را انجام دهد تا كودك به اين رفتار عادت كند. مادر در اين رفتار خود اين پيام را به كودك خود منتقل مي‌كند كه به هر حال من (مادر) مجبور مي‌شوم تا اتاق تو را منظم كنم. فراموش نكنيم كه كودكان روان شناسان ماهري هستند. اگر اين مادر از همان ابتدا (بدون اينكه به كودكش دستور دهد) خودش مشغول منظم كردن اتاقش مي شد به مراتب بهتر از اين بود ابتدا از فرزندش كاري را بخواهد و سپس خودش كار ناتمام كودك را انجام دهد. مي‌بينيد ما چگونه با رفتارهاي خود زمينه رفتار نادرست را در كودك بوجود مي‌آوريم.