بهترین رفتار در حال حاضر حفظ کنترل خود و عدم انجام رفتارهای غیر عقلانی است. ابراز این رفتار و اطلاع دادن بهمه بیشتر ابروی خانواده را خواهد برد و پدرتان را جری تر خواهد کرد. پس شما هیچ سودی نخواهید برد و فقط پشیمان خواهید شد. پس کمی تحمل کنید. در قدم بعدی باید ابتدا مادرتان به خودش و رفتارهایش و علل مختلف کشبده شدن او به این سمت فکر کند. کمتر کسی است که بدون علت به این مسایل روی بیاورد. شاید کم توجهی مادرتان به رابطه زناشویی, عدم ارتباط مناسب با او , عدم جذابیت و تنوع لازم و نبود محبت و صمیمیت و... میتواند از علل این موضوع باشد. پس کار شما اینست که باو بفهمانید یکطرفه نگاه کردن بموضوع و مقصر ندانستن خودش کار منصفانه ای نیست و نتیجه ای نخواهد داد.
در قدم بعد مادرتان بدون وجود شما (بطور کلی,شما نباید وارد ماجرا بشوید و حرمت بین شما و پدر نباید از بین برود.) باید با او در فضایی ارام و دور از تشنج صحبت کند و بگوید که از این موضوع اطلاع یافته است. از او دلیل بپرسد و بگوید که اماده جبران کمبود هاست به شرطی که او هم خواستار بازگشت به زندگی باشد. پس عجله نکنید و با مادرتان حرف بزنید و راه درست را باو نشان دهید تا پشیمانی گریبانگیر او نشود.