از این که شاگردانم را تنبیه بدنی می کردم،پشیمانم.چه کنم؟

Question

با سلام.من معلم بازنشسته دوره ی راهنمایی هستم و در مدارس پسرانه درس می دادم.من به عنوان تنبیه،شاگردانم را به شدت چوب و فلک می کردم که موجب سرخ شدن و ورم کف پاهای دانش آموزان می شد.اکنون از کار خود پشیمان هستم.چه باید کنم؟باید دیه بدهم؟اگر بچه ها را نتوانستم پیدا کنم تکلیف چیست؟

Answer 1

دوست عزیز
خداوند همه بندگان را دوست دارد .دوست دارد که همه‏ ، در مسیر حق و هدایت قرار گیرند . از تمام ظرفیت وجودی خود، برای دستیابی به کمالات استفاده کنند؛ مگر این که انسان، مانع این مهربانی و لطف شود و باعث محرومیت خود گردد. بنابراین راه بازگشت همیشه باز است؛ حتی اگر انسان بدترین گناهان را مرتکب شده باشد.
اگر به هر دلیلی، تاکنون اشتباهاتی مرتکب شده‏اید، نباید از لطف و رحمت خدا مأیوس باشید. قطعاً راه بازگشت وجود دارد . خداوند نیز وعده داده که هم توبه کننده را دوست دارد و هم به او کمک می‏کند.
گاهی افراد دچار اشتباه می‏شوند که باید صد در صد خوب باشم یا صد در صد بد؛ یعنی، قانون «همه یا هیچ» بر زندگی آنان حاکم است .حال آن که در زندگی انسان احتمال اشتباه و خطا منتفی نیست. ممکن است اشتباه کرده، مرتکب گناه شود. اگر اشتباه کرد و گناهی انجام داد، نباید دچار اشتباه بزرگ‏تری شود و بگوید :من که سرم زیر آب رفته، چه یک وجب و چه صد متر! پس بگذار دوباره و صد باره این گناه را انجام دهم!
هر کجا که جلوی ضرر را بگیریم ،نفع است. همین که انسان متوجه اشتباه خود شد، باید سعی کند دیگر اشتباه را مرتکب نشود. باز اگر بعد از مدتی دوباره اشتباه کرد، توجه کند و جبران نماید. خداوند راه بازگشت را به این دلیل باز گذاشته که انسان‏ها هیچ گاه ناامید نشوند و دنبال قانون «همه یا هیچ»نروند.
با توجه به آنچه بیان شد، هرگز از خود ناامید و مأیوس نباشید. اشتباهات گذشته قابل جبران است . این طور نیست که تلاش‏های شما برای ترک گناه بی‏ثمر بوده است. همین که احساس ندامت و نارضایتی از رفتار خود دارید،نشانه این است که هنوز چراغ فطرت الهی شما، روشن است . تمایل و گرایش به خوبی‏ها دارید. خداوند نیز شما را رها نکرده است . ندامت و پشیمانی شما، بزرگ‏ترین نعمت الهی و علامت این است که خداوند شما را دوست دارد. اگر توبه واقعی کنید و به اوامر الهی عمل کرده و از نواهی او اجتناب کنید، قطعا اهل رستگاری و سعادت خواهید بود.
خداوند نیرویى به انسان داده که با آن مى تواند بر مشکلات بزرگ و موانع طاقت فرسا چیره شود. این نیرو، نیروى «اراده» است،پس به وسیله همین نیرو در جهت حق الناس نیز قدم بردارید،در رابطه با قسمت دوم سوالتان بهتر است با کارشناس مسائل شرعی مشورت نمایید