Question

سلام ميبخشين بارها وبارها سعي کردم فرد کم حرفي بشم و حرفهايي رو که لازم نيست نزنم اما موفق نميشم ايا راهي به من پيشنهاد ميکنيد خانم مشاور?

Answer 1

باسلام و عرض ادب خدمت شما دوست گرامی
در مرحله اول برای کمتر سخن گفتن، باید خودِ شخص اراده کرده باشد که کمتر حرف بزند و الا صرف دوست داشتن به کم سخن بودن دردی دوا نمی کند، مرحله بعد این است که ببینیم آثار پر حرفی چیست؟ مرحله بعد کنجکاوی کنیم که چه عواملی باعث پر حرفی شده تا با رفع آن عوامل به درمان این بیماری روحیِ خود بپردازیم.
از اثر پرحرفی همین بس که امیرالمومنین فرمودند:
مَنْ‏ كَثُرَ كَلَامُهُ‏ كَثُرَ خَطَؤُهُ وَ مَنْ كَثُرَ خَطَؤُهُ قَلَّ حَيَاؤُهُ وَ مَنْ قَلَّ حَيَاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ وَ مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ مَاتَ قَلْبُهُ وَ مَنْ مَاتَ قَلْبُهُ دَخَلَ النَّار.(نهج البلاغه ص 536)
هر کس زیاد سخن بگوید، خطایش زیاد می شود{بالاخره در حرفِ زیاد، دروغ و غیبت و تهمت در می آید}، کسی که خطایش زیاد شد، حیائش می رود، کسی که حیائش کم شود تقوی و پرهیزش از گناه، کم می شود، کسی که پرهیزش کم شود قلبش می میرد و کسی که قلبش مُرد، وارد جهنم می شود.

امير المؤمنين عليهما السّلام از نزديك مردى عبور كردند كه بسيار پر حرفى‏ ميكرد، حضرت در نزد او توقف كردند و فرمودند: اى مرد تو بر فرشتگان حافظ خود با اين پر حرفى كتابى را املاء ميكنى{یعنی بی خود و بی جهت نامه اعمالت را پر می کنی}، از آنچه به تو سود ميدهد سخن بگو، و از سخنان واهى در گذر، حضرت فرمود: مردم همواره نيكوكار نوشته ميشوند، تازمانیکه ساکت هستند، و هر گاه سخن گفتند، در اين هنگام يا نيكوكار و يا بد كار به حساب ميايند.

اما از عوامل پرحرفی، می توان به کم خردی، تنهایی و کمبود محبت اشاره کرد.
امیرالمومنین فرمودند: اذا تَمَّ العَقلُ نَقصَ الکلامُ.
هنگامي که عقل انسان کامل گردد، گفتارش کوتاه مي‌شود. (حکمت 71 نهج البلاغه)
در جمله ديگري مي‌فرمايد: «زبان عاقل، در پشت عقل او قرار دارد». يعني: شخص عاقل، عقل خود را پيش از زبانش به کار مي‌اندازد. در هر کاري، اول فکر مي‌کند، عقل و شعور خود را به کار مي‌گيرد، و هنگامي که به درستي سخن خود مطمئن شد، زبان به گفتار مي‌گشايد.
اما درمان این بیماری می تواند با تعیین جریمه برای خود یا نذر بر این که اگر فلان حرف نابجا و بی خاصیت را زدم، فلان کار خیر را بکنم یا فلان مبلغ صدقه بدهم. اگر پرحرفی از روی تنهایی و نداشتن أنیس است، به مطالعه کتب بپردازد و از همه مهمتر وقتی در روز برای خود مشخص کرده و در آن وقت به سخن با خدا و مناجات با او بپردازد و واقعا با او صحبت کند، می تواند دعاهای صحیفه سجادیه را برای تکلم با خدا بخواند یا دعاهای مفاتیح الجنان را. و اگر می خواهد خداوند با او سخن بگوید، قرآن بخواند، امید است که رفته رفته، میل به پرحرفی از ایشان بیرون رود،البته توسل به اهل بیت را نیز فراموش نکند که بسیار موثر است.