يكي از شكايت‌هاي شايع و مكرر والدين بخصوص مادران در اغلب مراجعات پزشكي كودكان بخصوص از شش ماهگي تا 6 سالگي نگراني از بي‌اشتهايي فرزندان دلبندشان مي‌باشد. اين دلواپسي آنقدر در اغلب موارد شديد و براي درمان رنج‌آور است كه آنها سعي در خوراندن غذا به شيوه قهرآميز به كودكان نموده و برخي از مادران به دادن خودسرانه يا با تجويز پزشك داروهاي اشتها‌آور اقدام مي‌نمايند. در اين پيگيري ها آزمايشات متعدد نیز براي اين قبيل كودكان درخواست و انجام مي‌شود كه در بسياري از موارد نيز طبيعي گزارش مي‌شود.
سوالي كه در اينجا بايد پاسخ داده شود اين است كه چه بايد كرد وظيفه پزشك متخصص كودكان در اين موارد چيست و والدين چگونه مواجه با اين مسئله بشوند آيا بايستي والدين به نگراني خود ادامه دهند و پزشكان نيز به تجويز داروهاي مختلف بپردازند.
در جواب اين پرسش بايد به نكات زير توجه نمود:
1- اولاً دلايل زيادي مي‌تواند منجر به تجربه بي‌اشتهايي كودكان در 6 سال اول زندگي شود كه بيشترين موارد آن کاملا طبيعي بوده و دليلی براي هشدار وجود ندارد حتي شيرخواران كوچك ممكن است از نظر اشتهاي روزانه متغیر باشند به علاوه بعضي از خردسالان غذا نخوردن را عاملي براي آزردن والدين قرار مي‌دهند.
2- تغریبا هر بيماري خفيف یا شدید مي‌تواند موجب بي‌اشتهايي موقت شود.
3- كاهش نياز. در فواصل جهش‌هاي رشد كودكان احساس نياز كمتري به غذا نسبت به مقاطع رشد سريع دارند.
4- شيطنت و بازیگوشی به طوري كه زماني كه بچه‌ها به مرحله راه افتادن مي‌رسند آنقدر كه علاقه به جستجوي پيرامون خود دارند به نشستن و غذا خوردن تمايلي ندارند.
5- مشكلات دهان. رويش دندانها كه باعث التهاب موقت لثه‌ها مي‌شود همچنين زخم دهان يا پوسيدگي‌هاي دنداني مي‌تواند منجر به بي‌اشتهايي شود.
6- تمايلات غذايي متفاوت. به طوري كه كودكان در سنين خردسالي كه از حدود 3-2 سالگي شدت مي‌گيرد علاقه وافري به انواع شكلات و كاكائو و شيريني‌جات پیدا نموده و توجه به جاذبه‌هاي اين‌گونه مواد كه در اغلب موارد ارزش غذايي كمتري نيز دارند از خوردن مواد غذايي مورد نياز خود امتناع مي‌كنند و به يك نوع بي‌اشتهايي كاذب مبتلا مي‌شوند.
7- تفاوت‌هاي طبيعي كودكان به طوري كه همچنين كه در بسياري از خصوصيات و ويژگي‌هاي ظاهري بين افراد گوناگون تفاوت زياد وجود دارد در مورد اشتها هم چنين مسئله‌اي كاملاً صدق می کند .
8- اصرار و پافشاري والدين به خوراندن مواد غذايي به كودكان ايجاد يك نوع سرخوردگي و بي‌اشتهايي عصبي براي آنها مي‌كنند كه در بعضي موارد نيز فوق‌العاده شديد بوده و به همه اقدامات درمانی مقاوم مي‌باشد.
و در جمع‌بندي و تكميل آنچه كه اشاره شد بايستي دانست كه بررسي اشتهاي كودكان اتباط تنگاتنگ با مسئله رشد آنها دارد و بايستي با توجه به مقطع سني كودك، وزن اوليه، سير رشد، نحوه تغذيه كودك و با مقايسه دقيق از شرايط فعلي حين مراجعه به شناخت دقيق رسيد و در صورتي كه وزن كودك در تناسب با سن و قد طبيعي باشد معمولاً جاي نگراني نيست.