باسلام. شخصیتی بسیار ارام و سنگین دارم و از کودکی بسیار سازشگر با همه کودک و بزرگ. ولی جدیدا از محبت کردن به دیگران رنج و صدمه میبینم. من بسیار خوشبین بودم به ادما ولی نتیجه عکس میگیرم وقتی به ادما محبت و کمک میکنیم اینقدر جسوز و بی ادبانه و طلبکارنه جواب میدن. هرکسی خوبی نمیبینه و با دغدغه های ذهنی خودش و از دید و عینک خودش به ادم نگاه میکنن. این روزها احساس خوبی ندارم. سعی بر تغییر روش خودم داشتم که ازار نبینم. سعی کردم یکی دوبار هم که شده مثل خودشان رفتار کنم ولی دیگران رفتار بسیار بدتری نشون میدن اونجاس که میفههم پس چرا من مثل خودشون شدم اینا اینقدر عکس العمل شدید نشون دادن ولی من سکوت میکردم و محبت و لبخند. چرا دلیل لبخند منو محبت نمی دونستن و فکر میکردن موزی بودنه چرا الان که تصمیم گرفتم حساس باشم و نشون بدم ناراحت شدم اوضاع بهتر شده؟؟؟ چرا وقتی صبور و اروم و مهربونی و در جواب با محبت و لبخندی بیشتر تلاش میکنن که حالمو بگیرن چرا ادما اینجورین؟؟ چرا قدر صداقت و محبت نمیدونن و محبور میکنن حساس باشی چرا حساسیت بهتر جواب میده . البته دوباره میگن که حساسه چون میخواد کسی جرات نکنه بهش حرف بزنه چرا ادما همش دنبال ایرادگرفتن هستن و عیبت که عیبه و حسنت هم برعکس میکنن به عنوان عیب میکوبن تو سر؟ خسته ام خسته