هنر آزادی دادن به فرزند»
بنظر شما علیرغم دانستن فواید زیادی که درباره ی آزادی دادن به بچه ها برشمردیم، چرا ما به بچه مان آزادی نمی دهیم؟
جواب مادران معمولا یکی از موارد زیر میباشد:
بعضا هنر آزادی دادن بجا به فرزندمان را نداریم.
این کار حوصله زیادی از مادر می گیرد.
همیشه زمان کافی در اختیار نداریم.
گاهی اوقات چون میخواهیم همیشه همه جای خانه مان مرتب باشد آزادی کافی به کودکمان نمی دهیم.
اینطور تلقی می کنیم که با صرف کردن وقت زیاد برای کودکمان رشد خود ما متوقف می شود.
اطرافیان، من جمله همسرمان با آزادی دادن مطلق به کودکمان موافق نیستند.
در پاسخ به برخی از موارد ذکر شده در بالا باید بگوییم که گاهی اوقات نگاههای ماندگار فدای نگاههای سطحی می شود. نگاه سطحی ما این است که فرضا خانه همیشه باید تمییز باشد و همه چیز سرجایش باشد. اما نگاه ماندگار آنست که بچه ی ما در آزادی و در محیط خانه لذت تمام ببرد و سلامت روحی و جسمی او تا آخر عمرش تامین بشود.
حال میخواهیم یک سری راهکار ارائه بدهیم که هم آزادی بچه هایمان محدود نشود هم عوامل دیگر بهم نریزد: (صرفا یک سری از راهکارها ارائه میشود بقیه. برای دستیابی به بقیهی راهکارها مراجعه شود به کتاب «من دیگر ما، جلد سوم»)
هنر چیدن منزل:
خانه بهترین فضاییست که در آن می توانیم به فرزندانمان آزادی بدهیم.
حال میخواهیم ببینیم چینش منزل باید به چه شکل باشد تا هم آزادی کودک محدود نشود و هم مادر و دیگر اعضای خانواده از فضای خانه لذت ببرند.
یکی دو تا مورد رو میگویم و بقیه ی موارد بسته به خلاقیت و مطالعه، تکلیف مادران است.
الف. تغییر دکوراسیون: در دکور و چیدمان منزل ازظروف شکستنی، تیز، و چیزهایی که در صورت شکستن برای بچه خطر داشته باشد یا اینکه برای خود ما زحمت زیادی ایجاد کند استفاده نکنیم. اگر هم چنین چیزهایی داشته باشیم به دور از چشم بچه ها قرار داده شود. نه به معنای اینکه «به دور از دسترس بچه باشد»؛ یعنی بچه آن را ببیند ولی نتواند به آن دست بزند و با آن بازی کند. به جای چنین دکورهایی از لوازم نشکن و پلاستیکی جذاب برای بچه استفاده کنیم.
ب. سعی کنیم کودکمان را به یک اتاق و یا مکانی که در آنجا میتواند حس آزادی مطلق را تجربه کند، هدایت کنیم. با فرض نداشتن اتاق مستقل، جایی مانند خانه ی اسباب بازی برایش فراهم کنیم و بگوییم که در اینجا هر کاری بخواهی میتوانی بکنی. این به بچه ی ما خیلی حس استقلال میدهد. توجه شود در مقابل خرابکاری بچه ها، حفظ آرامش مادر اهمیت ویژه ای دارد.
نکات:
منِ مادر در آزادی فرزندم شریک بشوم: مثلا گاهی با بچه بروم حمام و آب بازی کنم. یا اینکه یک بازی خلاقانه به او یاد بدهم و خود من با او بازی کنم. اگر چنانچه مادر در بازی با فرزندش شریک شود اغلب بچه هم با مادر همراهی می کند؛ مثلا در جمع کردن اسباب بازی هایش و ...
بردن کودک به فضای بیرون از خانه:
حس آزاد بودن کودک به طور کامل در محیط خانه برآورده نمی شود؛ لذا توصیه می گردد بچه مان را به فضاهایی همچون پارک ببریم تا بتواند در آنجا آزادانه بدود، خاک بازی کند، روابط اجتماعی با همسالان را تجربه کند و...
خط خطی کردن بچه های بالای یک و نیم سال:
این کار برای مهارت دست بچه ها بسیار مفید می باشد.
آزادي به معناي رها كردن نيست
اميد به آینده، باید در مسائل تربیتی حاکم باشد.
مادر دوران بارداری و بعد این همه نظافت و شست و شو و .. همه را به امید آینده تحمل می کند. همین امید به آینده را در مسائل تربیتی هم حاکم کنم. همان طور که با حوصله غذا به بچه می دهم به امید آینده همان طور هم بازی بچه را تحمل کنم به امید آینده. آن جسمش و این روحش است. چون بازی کردن را می توان بایک داد و فریاد جمعش کرد اینکار را نکنیم. مسئله دیگری هم که اینجا اضافه کنیم این است که در اینجا که بحث بازی است حضرت می فرمایند:« بچه را رها کن بازی کند». این وظیفه پدر و مادر است. اگر من جایی رفتم که مال دیگری است دیگر حقوق مردم است. اگر حق کسی ضایع می شود من باید ملاحظه کنم. مثلا من بچه ام را به مجلسی ببرم بگوییم آزادانه بازی کند. این را هر عقل سالمی می فهمد اشتباه است. که حق مردم وصاحب مجلس و سخنران ضایع نشود. بچه ات را آرام کن اگر نمی توانی او را جای دیگری ببر. لذا اینکه بچه را بگذار 7 سال بازی کند مالِ من ِ پدر و مادر است. اگر انسان جایی می رود که بچه می تواند بازی کند بگذارد بازی کند. گاهی هم چیزی به ضرر بچه است. موقع گرفتن از بچه اصل بازی را نباید گرفت. باید جایگزین کرد. چیزهای دیگری که در اسلام هست را نباید فراموش کنیم. بچه ها اینگونه هستند که چیز جدیدی که می بینند قبلی یادشان می رود! آدم بزرگ هم اگر رشد نکند این در وجودش می ماند. یک حدیث جدید که می شنود تمام احادیث قبلی یادش می رود. مثلا قبلا شنیدی که «بچه را باید مواظبت کرد» حالا شنیدی که «باید آزادش گذاشت». همه چیز یادت نره! به قول یکی از دوستان طلبه ای هم این احادیث را شنیده بود بچه را رها کرده بود. بچه را بگذار بازی کند نه اینکه رها کند.
- بازی کردن و آزاد گذاشتن بچه، به معنای رها کردن او نیست.
این پسرش هر کاری می کرد می گفت نه باید رها باشد! این بچه یک بار یکدفعه وسط سفره دستشویی کرد. او کشیدش کنار و حسابی کتکش زد! هر چه این سالها تحمل کرده بود از بین رفت. من اگر بچه ام خیلی شیطون است باید رفت و آمدهایم را کنترل کنم. از جمله های بازی مفید بچه ها خاک بازی و آب بازی است. مخصوصا برای بچه هایی که عصبی مزاج هستند. در روایت داریم :«باغ و بستان بچه ها خاک بازی است». باید گذاشت بچه راحت کارش را بکند. پس دستور کار بچه در 7 سال اول بازی است. اگر بچه اهل بازی نیست باید راهش انداخت. اگر بچه بازی نکند شخصیتش پا نمی گیرد و دچار مشکلات روحی می شود. لذا باید به خصوص مادر این بحث را جدی بگیرد. اگر چند تا بچه هستند که خوب است اگر نه بچه تنهاست باید خود پدر و مادر با او بازی کنند.