پسرم ناخن با دست میکند الان یه 3 روزی هست با دندان میکنه باید چه کار کنم ممنون

Question

سلام خسته نباشید دخترم 5 روزه دنیا امده وپسرم 5 ساله هست از قبل از به دنیا امدن دخترم پسرم ناخن با دست میکند الان یه 3 روزی هست با دندان میکنه باید چه کار کنم ممنون

Answer 1

عوامل تشدید

عواملی هستند که سبب تشدید این حالت در افراد می شوند و این عوامل بسیارند. ما در ضمن بیان عوامل و علل و نیز معرفی حالات و رفتار و تیپ افراد خود به خود به مواردی از آنها اشاره داشته ایم و اینک به مناسبت این عنوان مواردی را ذکر می کنیم که اهم آنها بدین قرارند:

ــ در مواردی که کودکان مدرسه امتحان دارند و برای نتایج امتحانات دلواپسی دارند.

ــ تماشای فیلم های مهیج در سینما و تلویزیون و یا شنیدن داستانهای هیجان انگیز و نگران کننده که مرتب تکان می خورند و ناخن می جوند.

ــ خشم و عصبانیت که آدمی مفری برای خود نیابد و نتواند به گونه ای خود را از آن نجات بخشد.

ــ به هنگامی که کودک در ابراز احساسات خود با مشکلی مواجه باشد و تنش و اضطرابی داشته باشد.

ــ به هنگام تحریک اعصاب بر اثر خواندن کتابهای مهیج و داستانهای تحریک کننده.

ــ زمانی که طفل با سرزنش غیر عادلانه مواجه باشد و یا تنبیه را غیر عادلانه بداند.

ــ به هنگامی که کودک نسبت به والدین احساس خصومت دارد ولی جرأت بیان آن را ندارد.

ــ به هنگامی که فردی منتظر وقوع حادثه ای است، مثلا» منتظر نتیجه امتحان است.

ــ عامل بلوغ خود موجب در هم آشفتگی و بروز این حالت و احساس فشار است.

ــ زمانی که تذکرات والدین و توقعات زیاد شوند و طفل خود را در برابر آن ناتوان احساس کند.

خطرات و عوارض

این جای بحث است که آیا ناخن جویدن به حساب عارضه و خطری قابل ذکر است یا مسئله ای ساده و غیر قابل اعتناست؟ در این مورد نظرات و پاسخها یکسان نیستند. عده ای گویند این حالت نوعی واکنش در برابر امور و جریانات است و نیاز به بررسی طولانی ندارد. مسئله ای است که پیش آمده از بین خواهد رفت.

گروهی دیگر که اکثریت صاحبنظران را تشکیل می دهند آن را عارضه روانی به حساب می آورند و برای حفظ سلامت کودک ضروری می دانند که آن را تحت کنترل در آورند اگر چه تحت کنترل در آوردن آن امری دشوار به حساب می آید.

آری این امکان وجود دارد که کودک خیلی زود این عادت را رها کند ولی در همین مدت هم امکان دارد که صدمه ای بر او وارد آمده و زخمی در انگشت ایجاد گردد. اصل مسئله این است که این حالت عادت بد و ناپسند و حتی زیان آور است. راه و منفذی است برای ورود میکرب در بدن، سببی است برای پریشان نشان داده شدن کودک و احساس حقارت، به خصوص که این حالت صورت غیر ارادی دارد و از کنترل او خارج است.

در طریق اصلاح

عده ای از روانشناسان عقیده دارند که برای ترک این حالت اعمال روش مخصوصی لازم نیست، تدریجا» و به خودی خود از میان خواهد رفت. مخصوصا» برای کودکانی که به زودی پای به سن عقل می گذارند و از خوبی و بدی امور سر در می آورند می گویند مسئله ای ساده و بی ضرر است.

گروهی دیگر می گویند بهتر است در همه حال او را از این کار باز بداریم و در این بازداشتن کشف علت و علل مهم است. برای درمانگر چنین کودکی ضروری است معلوم شود آیا وضع خواب او کافی است؟ آیا در خانه به میزان کافی سرگرمی و اشتغال دارد؟ وضع او در خواب، در تنهائی، در مدرسه، در بین جمع دوستان، در نزد خویشان و بستگان چگونه است؟ و …

غرض این است که درمان او باید ناشی از درک مسائل کودک و کمک به او باشد تا بتوان راهی مناسب برای اصلاح وضع و درمان او در پیش گرفت و برای تخلیه فشار روحی او اقدامی کرد. تنها با تذکر و آفرین و نفرین نمی توان او را به راه آورد.

شیوه های اصلاح

اما اینکه چه شیوه هائی را باید در این راه به پیش گیریم، پاسخهای متعدد و متنوعی دارد. نخستین پاسخ این است که بکوشیم ریشه ها و علل آن را بخشکانیم و راه نفوذ مشکلی را بر روی او سد کنیم. این کار به نظر مشکل است ولی چاره ای جزء اقدام به آن و تن دادن بدان نیست. لااقل سعی کنیم که برخی از خواسته های او را با برخی دیگر جایگزین کنیم. توصیه های اصلاحی در این زمینه بسیارند و از جمله:

ــ دادن امنیت زیستی، روانی، عاطفی، اجتماعی به کودک.

ــ زنده کردن احساسات ارزنده و بی مایه جلوه دادن احساسات غلط او.

ــ جانشین کردن آن با آدامس جویدن.(که به نظر ما این هم عادت ناپسندی است)

ــ برای دختران بزرگتر از سه سال تا سن بلوغ شرعی زیبا کردن ناخن، لاک زدن و مانیکور مالیدن آن.

ــ در مواردی تلخ کردن انگشت کودک فقط به این خاطر که او را از مرحله غیر ارادی به مرحله ارادی برسانند که در آن صورت اصلاح او آسانتر خواهد شد.

ــ مشغول کردن کودک به خواندن، نوشتن، بازی کردن، دویدن، جهیدن و بالاخره بند کردن اعضایش از طریق فعالیت های مدرسه ای، ورزشی، کارهای فنی، نجاری، مکانیکی و …

ــ گاهی او را وادارید که کاغذی را پاره کند و چیزی را با شن بسازد، دست به آب بزند و آب بازی کند.

ــ زمانی از او راه حلی بخواهید که خود او بگوید در چه موارد و شرایطی آرام است و می تواند ترک عادت کند.

ــ در مواردی به او تذکر دهید که تو بزرگ شده ای و این کار تو زشت است.

ــ برخی اوقات او را تشویق کنیم که به کنترل اعمالش بپردازد و بر خود مسلط گردد.

ــ رفتار مادرانه و مهر ورزی را درباره او پیاده کنیم.

ــ تغییر محیط از عوامل اصلاحی و گاهی سکوت در این رابطه مؤثر است.

ــ در موارد حاد با یک روانپزشک مشورت کنید تا به وضعیت عصبی او برسد و اختلالات را رفع کند.

پرهیزها در اصلاح

در اصلاح این حالت در کودکان از اتخاذ شیوه هائی که نزد عده ای معمول است باید پرهیز به عمل آید مثلا»:

ــ از تنبیه و ملامت و آبروریزی که خود وضع را بیش از بیش تشدید می کند.

ــ از تمسخر و تحقیر کودک که سبب تثبیت این حالت و اندیشناک بودن دائمی او گردد.

ــ از بستن دست او که ممکن است نتیجه ای آنی داشته باشد ولی صدمه آفرین است.

ــ از تهدید او به ویژه تهدیدهای سخت که ممکن است عارضه دیگری را سبب شود.

ــ تلخ کردن انگشت او و یا فلفل زدن آن که سبب می شود این حالت در کودک اثری نامناسب بر جای بگذارد.

ــ و به همین ترتیب نق زدن به کودک و یا فریاد کشیدن بر سر او و یا فوق العاده خطرناک نشان دادن این حالت که ممکن است منافعی در رابطه با اصلاح داشته باشد ولی در کل مضار آن بیش از منافع آن است و باید از اقدام به آن پرهیز کرد.

پیشگیری

در زمینه پیشگیری اقدامات متعددی را باید معمول داشت که اهم آن اقدامات مربوط می شود به جلوگیری از پدید آمدن عواملی که خود موجد آن حالاتند. در این زمینه به نکات زیر توجه داریم:

ــ پذیرش کودک، احترام و محبت به او در حد اقناع و متعارف او.

ــ بر آورده ساختن نیازهای کودک به صورت متعادل.

ــ دور داشتن او از عوامل ناامنی و اضطراب و پریشانحالی و وسوسه و تضاد مثل نان قندی خشک و یا غذاهای او را سفت کنیم و گاهی قطعه کوچکی از گوشت را به صورت کباب در اختیارش بگذاریم.

ــ سطح توقع خود را از کودک کم کنیم و نیز چیزی فوق طاعت او به او بار نکنیم.

ــ شیوه تربیت ما باید به گونه ای باشد که طفل بر خود و اعضایش مسلط شود و مدیر خود باشد.

ــ از تهدیدها، تنبیه ها، اعمال غرض ها، تبعیض ها، درگیری ها، آیه یأس خواندن ها در محیط زندگی بپرهیزیم تا زمینه برای احساس ناامنی و نگرانی او فراهم نشود.

ــ حتی اگر فرزندتان مستحق تنبیه است آن را برای فردا نیندازید و دل او را نلرزانید و در حال نگرانی او را نگه ندارید. آینده او را تیره جلوه ندهید، از تماشای فیلم های هیجان انگیز او را دور دارید و …

Answer 2

کودکانی که جدیدا» می خواهند به مدرسه بروند ولی دچار وابستگی شدید هستند در این رابطه بیشتر گرفتار به نظر می رسند و نیز در سنین ۱۵ تا ۱۶ که دوران بلوغ است این حالت بیشتر به چشم می خورد و این حکایت از یک نگرانی و تشویش و یا اختلال عصبی دارد. در طول مدت تحصیل در دبیرستان که به حقیقت ادامه دوران بلوغ است حدود نصف تا دو سوم گروه مورد مطالعه چنین عادتی را بیش یا کم دارا بودند.

ریشه ها و علل

بر اساس آنچه که تا حال ذکر کردیم بخشی از علل و عوامل پدید آورنده این حالت معلوم شد. در عین حال برای اینکه بحث صورت جامعتری داشته و برای والدین و مربیان هشدار دهنده باشد موارد را کلا» به صورت زیر دسته بندی کرده و ارائه می دهیم. ولی قبلا» یادآور می شویم ریشه کلی و حتمی آن کاملا» معلوم نیست، آنچه که ذیلا» ذکر می شوند به عنوان برخی از عوامل آن قابل ذکرند:

۱ـــ کمبود محبت: کودکان تشنه محبت اند و خود را شدیدا» بدان نیازمند می دانند. طفلی که به هر علت خود را از آن محروم احساس کند اندیشناک شده و به خود فرو می رود و در چنان صورتی رفتارهای عصبی از خود بروز می دهد که جلوه آن را در انگشت مکیدن، ناخن جویدن و حتی استمناء می بینیم. ممکن است این امر ریشه خانوادگی نداشته باشد. پدر و مادر تا حدودی به او محبت می کنند ولی او احساس می کند در جمع همسالان و یا در کلاس درس نزد معلم آنچنان که باید پذیرفته نیست.

۲ـــ نگرانی و تشویش: گفتیم که این حالت در کودک و بزرگترها نشانه تشویش و نگرانی است. آنکس که از آینده ای مبهم بیم دارد، از چیزی که برای او شناخته شده و قطعی نیست وحشت دارد، دچار این حالت می شود. شما جلوه آن را در کودکانی بیشتر می بینید که از یک سو در درس و تحصیل احساس ضعف می کنند و نمی توانند همراه با دیگر دانش آموزان به پیش روند و از سوی دیگر با والدین خود رو در بایستی ها و ملاحظاتی دارند و توقع آنها از او این است که نمرات عالی و درخشانی داشته باشد. این گونه کودکان در ایام امتحان دچار نگرانی و تشویش شده و این حالت را از خود بروز می دهند.

۳ـــ ترسهای مزمن: گاهی طفلی بنا به عادت غلط از چیزی شدیدا» می ترسد و یا اصولا» کودکی شدیدا» وابسته است و از همه چیز ترس دارد. ترسها در آن به صورت عادتی در آمده و مزمن می شوند. او از همه چیز واهمه دارد، حتی در حین راه رفتن هر چند یکبار به پشت سر نگاه می کند. چنین افرادی گاهی در گوشه ای می نشینند و به ناخن جویدن مشغول می شوند. همچنین اگر این کودکان در محیط و صحنه ای قرار گیرند که در آن احساس خطر نمایند همین حالت در آنها پدید می آید.

۴ـــ احساس گناه: کودکانی را می شناسیم که به خاطر احساس گناه در امری دچار این حالتند. فرض کنید طفلی پرنده ای را کشته، به کسی آزار رسانده، تن به عمل ناروائی داده و … آن را از دید دیگران مخفی داشته و یا آن را عملی عادی می دانست. بر حسب اتفاق داستانی برای او گفته اند و یا مطلبی را برای او شرح داده اند که تازه می فهمد چه کار ناروائی را انجام داده است. طبیعی است که او از عمل خود احساس شرمساری کرده و از آن ناراحت می باشد. تداوم این احساس ممکن است او را به چنین حالتی وادارد.

۵ـــ احساس ناامنی: این هم جلوه ای دیگر از نگرانی و تشویش و در مواردی ترس مزمن است. به خاطر اهمیت آن کوشیدیم به طرح جداگانه آن بپردازیم. مسئله این است که گاهی طفل در محیط خانواده مواجه با درگیری های والدین است و امنیت و آینده خود را در خطر می بیند و این امر او را به این حالت می کشاند.

تحقیقی نشان داده است که از ۷۵ کودکی که ناخن خود را می جویدند بیشتر کسانی به این امر اقدام می کردند که در محیط زندگی شان اختلاف پدر و مادر وجود داشته است. زن و شوهر در حین درگیری با همه احساس خطری که دارند باز هم خود را ایمن می یابند ولی کودک این چنین نیست.

۶ـــ ناخوشنودی از شرایط زندگی: در مواردی کودکانی را می یابیم که در مقایسه وضع خود با همسالان خود را کوچکتر و پست تر از دیگران می یابند. احساس می کنند که مثلا» فقیرند، سر و وضع خوبی ندارند، خواسته ها و توقعاتشان بر آورده نیست و … اغلب این گونه کودکان دچار چنان حالتی می شوند.

همچنین شما کودکان دیگری را می شناسید که حسودند، از تولد کودک دیگری در خانه که محبت مادر یا پدر را به خود اختصاص داده است خشنود نیستند، یا در محیط خانه شان تبعیض وجود دارد، سردی و بی تفاوتی است و … در کل این حالت آنها را نگران می کند.

۷ـــ اختلال عصبی: طفلی که از تعادل روانی برخوردار نیست، کودکی که شدیدا» عصبی و دچار حالت نوروز(روان نژندی) است، کودکی که محیط زندگی پر از تضادش او را به وضعی ناراحت کننده کشانده است، طفلی که پریشانحال است، کودکی که لوس و نازپرورده است، طفلی که حساس و زودرنج است، فردی که حدود ۸ تا ۱۰ سال دارد و هنوز دچار شب ادراری، لکنت زبان و یا وسواس است و … اغلب این گونه کودکان به چنین وضعی دچارند.

۸ـــ کمبود مواد معدنی: برخی از پزشکان کوشیده اند آن را یک عامل زیستی ناشی از وضع بد تغذیه ذکر کنند. آنها معتقدند کودکانی که در سیستم بدنشان کمبود مواد معدنی به چشم می خورد و از نظر فسفات ها و یا کلسیم کمبودی دارند، دچار چنین حالتی می شوند. این سخن مورد تأیید همگان قرار نگرفته و جای اما دارد. از آن بابت که در افراد غیر نیازمند به این مواد و آنهائی که چنین کمبودی ندارند باز هم این حالت دیده شده است.

۹ـــ پرخاشگری: حالت پرخاشگری و مخصوصا» پرخاشگری نسبت به خود و مبارزه با خود را نیز علت مهمی در این زمینه دانسته اند. در مورد اصل پرخاشگری سخن از مسئله طبیعت و سرشت است ولی تجلی آن تحت شرایط مساعد و یا نامساعد محیط است و منشأ آن را در کودک باید از دوران طفولیت جستجو کرد.

می گویند طفلی که به هر علت دچار تنش نامساعد است و می خواهد خود را از شرّ آن نجات دهد به اندیشه فرو می رود و دندان می ساید. اگر این تنش متوجه خود گردد و خود را عامل بدبختی و رنجی بداند در چنان صورت به جویدن و سائیدن ناخن خواهد پرداخت.(این هم بالاخره نظری است)

۱۰ـــ یادگیری: در مواردی ناخن جویدن می تواند ریشه تقلیدی داشته و حاکی از یادگیری باشد. عادتی است که او آن را از پدر و مادر و یا دوستان فرا گرفته و یا از رفیقانش می آموزد. در چنین صورتی اغلب چنین عادتی متعاقب انگشت مکیدن است. به هنگامی که از آن جلوگیری کنند این یک بروز می کند و یا محکومیت یک ابتلای عصبی او را به این روز می کشاند.

برخی از تحقیقات نشان می دهد که این امر نوعی عادت عصبی و مربوط به اعصاب و نشانه ای از نابهنجاری عمومی است، احساس تنش و یا عدم احساس امنیت در این امر مؤثر است.

نظر وکسلر

وکسلر که از دانشمندان بنام و از صاحبنظران در مسائل روانی است علت های زیر را برای ناخن جویدن مهم دانسته و آن را در رأس علل دیگر ذکر کرده است:

ــ عصبانیت بیش از حد کودک که او را از حال تعادل و هشیاری خارج کند.

ــ ترس، به ویژه ترس های مزمن، ترس های عصبی و مرضی که در این امر مؤثر است.

ــ حالات هیجانی در افراد که زمینه ساز بسیاری از عدم اعتدال هاست.

ــ دلواپسی و پریشانحالی که قبلا» از آن سخن گفته ایم.

ــ تضاد های فکری و اعتقادی در بین افراد و آنهائی که طفل ناگزیر به تبعیت از آنان است.

ــ وجود عادت به همه اشکال و صورتهایش به صورت یادگیری و یا تقلید.

ــ قرار گرفتن فرد در موقعیت بلاتکلیفی به گونه ای که نداند چه باید بکند و یا در برابر یک مسئله چگونه موضع بگیرد.

تحلیل روانکاوان

نظرات روانکاوان به حقیقت همانهائی هستند که فوقا» به آنها اشاره شد ولی تفاوت هائی در نظرات شان به چشم می خورد. برخی از روانکاوان علت آن را نیازی ناخودآگاهانه فرد برای مجازات خود ذکر کرده اند و می گویند فرد در این مرحله آنقدر خود را می آزارد تا مجروح شود و این نوعی تظاهرات پرخاشگری بر ضد خود به حساب می آید.

از نظر فروید ناخن جویدن نوعی سادیسم، ناشی از تثبیت شخصیت در مرحله دندانی است. برخی دیگر آن را مربوط به محرومیت طفل از شیر مادر و باز گرفتن از شیر به طور ناگهانی می دانند. روانپزشکان آن را از علائم بیماری های عصبی ذکر کرده اند.

روانکاوان طرفدار فروید آن را ناشی از علل ذیل می دانند:

ــ جانشین کردن حالت استمناء و تمایلات جنسی.

ــ کاهش فشار ناشی از عقده های ناگشوده در زندگی.

ــ به درون برگرداندن خصومت و متوجه کردن خشونت به سوی خود.

ــ تثبیت شخصیت در دوره دهانی و توقف در همان مرحله.

ــ وجود تمایلات تهاجمی در کودک و اصرار او به نشان دادن این حالت.

ــ البته کسان دیگری هستند که آن را یک بیماری و کسالت نمی شناسند بلکه آن را ناشی می دانند از یک عادت ناپسند که اغلب ریشه اکتسابی و تقلیدی دارد و …

Answer 3

بهره کودک از آن

اما اینکه کودک از آن چه بهره ای می برد باید گفت که آن وسیله ای است برای پائین آوردن فشار درونی و از این بابت وسیله ای است برای کودک خوب و راحت کننده. کودک به هنگام احساس ناراحتی تنشی را در خود احساس می کند که پس از جویدن و گاهی کندن ناخن احساس آرامش می کند. جویدن ناخن به کودک مضطرب آسودگی خاطر و راحتی می دهد، با سرگرمی خاصی که برای او پدید می آورد لحظاتی از غم و درد راحت می کند و کودکان برای تخلیه فشار روانی و به صورتی ناخودآگاه از آن استفاده می کنند. البته این احساس آرامش چندان طولانی نیست او ناگزیر پس از ساعاتی به حالت اول خود بر می گردد.

عمومیت آن

گفتیم که ناخن جویدن حالتی خاص کودکان نیست بلکه در افراد بزرگتر و مخصوصا» در بالغان یا نوجوانان هم دیده می شود. و خاص کودکی عصبی، خجالتی و مضطرب نیست که در افراد سالم و طبیعی نیز بیش یا کم دیده می شود. امری است عمومی بدان خاطر که به غیر از عوامل بالا عامل یادگیری هم در آن مؤثر است.

بر اساس یک بررسی حدود ۱۸% کودکان و نوجوانان( از سنین تولد تا ۱۵ ) به نحوی گرفتار آنند. آماری دیگر حکایت از آن دارد که حدود ثلث کودکان بدان گرفتارند. اگر این حالت را به صورت عام تری بنگریم و انگشت به دهان بردن را در عین مطالعه ای عمیق، یا فکری شدید و سخت هم در همین ردیف حساب کنیم باید بگوئیم نیمی از افراد دچار آن هستند.

البته به این نکته توجه داریم که این حالت در سنین کودکی و مخصوصا» اوایل بلوغ و نوجوانی شدیدتر است. طوری که طبق یک بررسی حدود یک سوم افراد ۱۵ ساله ناخن می جویدند و از این عده حدود یک سومشان کسانی بودند که قبلا» هم چنین می کردند. این حالت در سنین مدرسه کودکان نیز کم نیست ولی بر اساس تجربه با افزایش سن شدت آن رو به کاهش می گذارد. و این مسئله نیز قابل ذکر است که رقم آن در پسران به مراتب بیشتر از دختران است. طبق آماری که بر اساس یک تحقیق در غرب صورت گرفته است از گروه مورد بررسی حدود ۵۴% پسران و حدود ۴۶% دختران حالت ناخن جوی داشتند.(کودک عادی، تألیف والنتاین)

حالات و رفتار

معمولا» افرادی که دچار چنین عادتی هستند، با گذاردن انگشت در دهان دقت خود را روی امری متمرکز می کنند و درباره مسئله ای که گرفتار آنند می اندیشند. دقایقی چند به تناسب ظرفیت به فکر فرو می روند تا ببینند چه راه حلی برای آنها پدید می آید.

برخی از اینان بی اختیار انگشت به دهان می برند و به جویدن ناخن مشغول می شوند آنچنان که گوئی قرار و آرام ندارند و نیروئی نامرئی آنها را به سوی مقصدی جهت می دهد. آنچنان است که گوئی منتظر وقوع هیجانی است و حتی اگر برخی از افراد را ببینند و درباره او دقیق شوید در می یابید آرواره هایش از روی وحشت منقبض می شود و حتی در عمل او بی ارادگی دیده می شود.

گاهی ناخن جویدن همراه است با عادت انگشت مکیدن و این امر به حدی شدید است که والدین از آن جدا» ناراحتند. همچنین ممکن است این حالت در برخی از افراد با عادت ناپسند استمناء همراه باشد و این امر برای والدین و مربیان ناراحتی بسیاری ایجاد می کند. اختلالات دیگری هم در این زمینه وجود دارد به ویژه که این اختلال با ترس نیز همراه باشد. تیپ آنها

اینکه آنان از چه تیپ و سنخی هستند باز هم مسئله ای است که برای آن پاسخ نسبتا» پردامنه ای است. بررسی های علمی نشان داده اند اغلب آنها از تیپی به شرح زیرند:

ــ بزرگترها هستند و معمولا» خردسال کمتر دچار چنین وضعی می باشند.

ــ بچه هائی هستند که در خردسالی به طور ناگهان از شیر گرفته شده اند نه به تدریج و هم اغلب شیر پستان مادر نخورده بودند.

ــ از تیپ عصبی، نگران و افسرده اند و نیز بسیاری از آنان کودکان دشوار به حساب می آیند.

ــ از کودکانی هستند که محیط زندگی شان توأم با ناامنی یا احساس محرومیت است.

ــ برخی از آنان ابتدا دچار انگشت مکیدن بوده اند.

ــ از شخصیتی برخوردارند که همراه با نوعی فعالیت قالبی و کلیشه ای هستند.

ــ از تیپ کمرو و خجالتی به حساب می آیند و یا لااقل در مواقع بروز کمروئی خود را نشان می دهند.

ــ در سنین ۸ ــ ۱۱ در پسران و ۱۲ سالگی در دختران و پس از آن باز هم در پسران شایع تر است.

ــ تیپ مضطرب و ترسو هستند و گاهی هم افراد زودرنج و حساس.

ــ این امر با هوش رابطه ای ندارد مگر کودک هوشمندی که زودرنج هم باشد.

آغاز و مراحل آن

ناخن جویدن در کودکان به نظر عده ای از دانشمندان از زمان دندان در آوردن آغاز شده و تدریجا» رنگ و صورت می گیرد تا آخر عمر ممکن است ادامه پیدا کند. لثه ها برای بیرون آمدن دندانها تحریک می شوند و کودک دائما» انگشت به دهان می برد و آن را بیشتر تحریک می کند.

در حدود سنین ۴ این حالت بیشتر شده ولی باز هم چندان نمودار نیست. تحقیقات درباره کودکان ۵ تا ۱۵ ساله انگلیس نشان داد که حدود ۴۵% گروه مورد آزمایش ناخن می جویدند و این حالت در کودکان ۱۱ تا ۱۳ ساله رقمی معادل ۵۷% را تشکیل می داد. در تحقیق دیگری از ۲۹۵ پسر ۱۲ ساله حدود ۶۲% و از ۱۲۲ دختر ۱۱ ساله حدود ۵۱% و از پسران ۱۲ ساله ۴۰% و از دختران ۱۲ ساله ۳۲% شدیدا» به این امر معتاد بودند، والنتاین اوج آن را در سنین ۸ تا ۱۱ ذکر می کند و می نویسد از ۳۴۶ پسر ۸ تا ۱۱ ساله حدود دو سوم آنها به این کار عادت داشتند.(ص ۳۳ کتاب کودکان عادی)

Answer 4

ناخن جویدن ، ریشه ها و علل

از بیشترین واکنش های عصبی که در عین حال اختلالی در رفتار نیز به حساب می آید واکنش ناخن جویدن یا اونیکوپاژی است. این امر که در بین همه تیپ از افراد تقریبا» در همه مراحل عمر و زندگی به چشم می خورد، در نزد کودکان به ویژه آنها که در سنین نوجوانی و بلوغ هستند بیشتر دیده می شود. این امر که در افراد نشانه ای از اضطراب و گاهی عادت است مخصوصا» به هنگامی پدید می آید که برای فرد مشکلی پدید آید و کار بر او سخت شود و یا به نیازهای مهم او رسیدگی نشده و آدمی را در شرایطی قرار دهد که به اندیشه برای حل و رفع مسائل فرو رود.

ناخن جویدن عادتی است که به نظر عده ای ناپسند می آید و هم از این بابت نگران کننده است که برخی تصور دارند این امر سبب ورود میکرب به دهان و بدن شده و امکان دارد گاهی تغییراتی برای زیبائی دندان پدید آورد. یا جویدن و کندن ناخن باعث زخمی شدن انگشت گردد و زمینه را برای دشواری ها بیشتر فراهم آورد.

کیفیت عملی

فرم ساده این عمل که کودک دائما» و به ویژه به هنگام سختی زندگی انگشت به دهان برده و شروع به جویدن ناخن می کند. این امر را ادامه می دهد تا به جائی که انگشت خود را زخمین می کند و زخم های کوچک و بزرگ پوستی در انگشتان او پدید می آید. ممکن است او یک ناخن را بجود و زخمین کند و شروع به ناخن بعدی کند. زمانی هم او به این امر پرداخته و آنگاه به زگیل پوستی انتهای انگشتان می پردازد و این امر همچنان ادامه می یابد تا جائیکه انگشت یا انگشتان او همه گاه مجروح است.

در حالات سخت و شدید آن دیده می شود که این امر به صورت ناخن کندن در می آید و صدمه های سخت و دردهای شدید و گاهی ابتلاآتی ایجاد می کند. بر اساس یک تحقیق از یکصد کودک مورد آزمایش که در سنین ۱۶ ــ ۱۱ بوده اند حدود ۳۴ نفرشان ناخن را به حدی می جویدند که به گوشت می رسید و در تحقیق دیگری رقم این عده به ۵۰% می رسید. کلا» کسانی که در این راه شیوه متعادلانه دارند حدود ربع عده است.

نشانه چیست

ناخن جویدن در کودک از چه امری حکایت می کند؟ پاسخ این است که آن نشانه ای از اضطراب است و از بیماری خاص نمی توان حرف زد. می توان با دیدی وسیعتر به مسئله مزبور نگریست و متذکر شد که ناخن جویدن:

ــ در مرحله اول نشانه نوعی عدم تعادل احساسات در کودک است.

ــ در مراحل شدیدتر حاکی از وجود نوعی تضاد درونی و یا فشارهای سخت و عصبی.

ــ حکایت از احساس تنهائی درباره خود و رنج خود دارد و آن را برای خویش ناخوشایند می شناسد.

ــ نشانه ای برای ابراز احساس رنج درباره مسئله ای خاص.

ــ نشانه ای از هیجان عصبی بسیار شدید است.

ــ گاهی ممکن است نشانه ای باشد از وجود ترسی مزمن که منشأ آن مهم یا جرئی است.

ــ نشانه وجود چیزی در ذهن است که برای کودک قابل حل و رفع به نظر نمی رسد.

ــ در مواردی این حالت حاکی از کمروئی است که طفل در حین برخورد با یک بیگانه، یا در حین پرسش معلم از او، از خود بروز می دهد.

ــ در کل اگر ناخن جویدن به علت یادگیری و عادت نباشد حاکی از نوعی نگرانی و ناراحتی است. او وضعی را احساس می کند که برای غلبه بر آن چاره ای نمی بیند جزء اینکه به خود بپیچد، با لباس خود بازی کند، انگشت به دهان فرو برد، مویش را بکند، اشیاء دور و بر را به دهانش برد و بمکد و ناخن بجود و …

ماهیت آن

ماهیت آن را نوعی ناراحتی عصبی می دانند که در کودکان مضطرب و خجالتی بسیار است اگر چه در کودکان سالم و طبیعی نیز بیش یا کم وجود دارد و به صورت یادگیری در بین آنان شایع است.

برخی ناخن جویدن را معادل عملی پرخاشگرانه می دانند که در آن پرخاش و مبارزه علیه خود است و ناشی از اضطرابی غیر قابل تحمل می دانند که در آن به خود صدمه ای وارد می آورد. بعضی دیگر ماهیت آن را مکانیسمی برای کاهش فشار حاصل از نابسامانی و نیازمندی های شدید می دانند.

مضیقه های محیط آدمی را به تلاش و فعالیت و مبارزه برای حذف و رفع آن وامیدارد و در آنگاه که احساس کند عرضه و توان این کار را ندارد علیه خود می ایستد و ضد خود تلاش و کوشش می کند. او خود را تحت فشار و مخمصه قرار می دهد تا راهی باشد برای تسکین و آرامش خود.

در کل ناخن جویدن نوعی واکنش است، مستقیم و طبیعی، آمیخته با هیجان، ترس و فشار، نشانه ای از نیاز به انگشت مکیدن، به خود پیچیدن، شب ادراری، کندن مو و نشانه ای است از تحمل فشارهای روحی و مضیقه های محیطی و احساس صدمه بر شخصیت خود.