سلام.خداقوت...
دوران عقدما خیلی کوتاه بود و من درهمون زمان باردار شدم.احساس میکنم فرصت نکردم زیاد با همسرم تنها باشم.حالا بعد از گذشت هفده سال و سه فرزندی که خداوند به ماهدیه داده,خیلی دوست دارم شوهرم برای ارتباط دونفری ما وقت بذاره و مخصوصا بیرون از خونه باهم تنها باشیم...وقتی موضوع رو بهش میگم,من رو تأیید میکنه و میگه خیلی خوبه,,,بریم!!ولی در عمل یا فراموش میکنه یا وقتی بهش میگم خیلی سرد و بی تفاوت وباحالتی که من احساس میکنم مسخره میشم باهام برخورد میکنه....
این نیاز در من خیلی شدید هست که یک تایم خاصی با ایشون تنها باشم و احساس آرامش میکنم ولی نمیدونم چرا برای همسرم قابل درک نیست که چقدر من به این قضیه احتیاج دارم...به نظر شما من چه کاری میتونم انجام بدم؟