سلام،دختر 7 ساله ام اصلا حسود نیست،از کودکی همینطور بوده،خواهری سه سال ونیم دارد که حسودیش را نمیکند و بسیار مهربان است،امسال در مدرسه علاقه زیادی به آوردن نمرات بالا دارد،دانش آموزی در کلاس همه ی درسهایش را بیست میشود و او برای اولین بار بروز داد که آن هم کلاسی اش بسیار موفق است و گفت چرا همه درس هایش اینقدر خوب است و این چرایی ناراحتم کرد.دوست ندارم حسود باشد.برای او گفتم که برای خودش و تمام بچه‌ها ی کلاس آرزوی موفقیت کند، وبا سعی بیشتر او هم میتواند به موفقیت های بیشتری دست یابد.و اینکه همه کس همه چیز نداره و اون میتونه به توانمندیها و خوبیها و نعمت هايى که خدا بهش داده نگاه کنه،و اینکه موفقیت نمره ی بیست آوردن نیست،و از نظر من نوزده و هجده هم خوبه،وهمینطور انسانیت و ادب و اخلاق که حرف اول رو تو موفقیت میزنه.حتی در مورد اینکه انسان اینقدر زنده نیست که بخواد غصه ی همچین مسئله ی پیش پا افتاده ای رو بخوره.حالا نمیدونم اصلاً درست گفتم،و کلا چه کاری میتونم انجام بدم که حسادت نکنه و درضمن احساس سر خوردگی هم نکنه.ببخشید فکر کردم لازمه توضیحاتم، طولانی شد عذر میخوام