پسرم یکسالشه و درمواقعی که به خواسته اش نمیرسه خودشو میزنه

Question

سلام خدمت استاد گرامی
پسرم یکسالو نیمه اشه در مواقعی که به خواسته اش نمیرسه یا از چیزی عصبانی میشه یا حتی در مواجهه با بچه هایی که اذیتش میکنن خودشو میزنه چن وقته این کارو تکرار میکنه اولا اهمیت نمیدادیم و هیچ واکنشی نشون نمیدادیم تا از سرش بیوفته ولی فایده ای نداشت بعد دعواش میکردم و بهش اخم میکردم دستاشو میگرفتم تا این کارو نکنه ولی فایده ای نداشته  و الان بدتر شده خواهش میکنم راهنماییم کنین که باید در برابر این رفتارش چه واکنشی داشته باشم ؟تا از سرش بیوفته. ایا این کارش نشونه عصبی بودنش هست؟
لازمه که بگم پدرش فقط یکدفعه این کارو جلوش انجام داده متاسفانه امکان داره یاد گرفته باشه ؟ چون فقط یکدفعه این کارو انجام داده و از اون ماجرا ماه ها میگذره

Answer 1

25-دوست عزیزاول از همه باید به دنبال ریشه وعلت این رفتار باشید. انسان و رفتارهای او آمیزه و ترکیبی از ویژگی های ارثی، فیزیولوژیکی، اجتماعی و روان شناختی است و این ویژگی ها تاثیرات متقابلی روی هم دارد.
عادت های انسان به عنوان یک سری رفتارهای تکرار شونده هم ناشی از همین عوامل است.آن چه بیشتر خانواده ها را از دست فرزندان خود عاصی می کند، رفتارهای خارج از عرفی است که کودکان به انجام آن خو کرده اند. نتایج تحقیقات متعدد نشان می دهد که سهم عوامل اجتماعی و روان شناختی در شکل گیری و تداوم عادت های نامناسب بسیار بیشتر از عوامل ارثی و فیزیولوژیکی است.
باید توجه داشت که یکی از علل بروز این عادت ها، اضطراب و فشارهای درونی کودک است. عادت یک شبه به وجود نمی آید و یک شبه هم از بین نمی رود. بنابراین از کودکی که دارای تفکر و احساس ناسالم است، نباید انتظار رفتار مطلوب داشته باشیم. زیرا مخزن رفتاری کودک در نتیجه پاسخ به تفکرات و احساساتش شکل گرفته است و اگر والدین در ارائه پاسخ های صحیح و به موقع کوتاهی کرده باشند، نباید نقش خود را در بروز عادت نادرست کودکشان نادیده بگیرند.
از طرفی کودک در تعامل با محیط و اطرافیان تحت تاثیر رفتارها و واکنش های دیگران قرار می گیرد و در واقع رفتارهای خوب و بد را آموزش می بیند. بسیاری از کودکان دست به الگوبرداری از رفتارهای دیگران می زنند. اگر این الگوبرداری و عمل به آن از نظر روانی به تخلیه کودک منجر شود و اضطراب کودک را کاهش دهد، آن رفتار را الگو قرار می دهد و تداوم می بخشد.
 اگر والدین نتوانند به طور طبیعی به کودک خود توجه و محبت کافی کنند، کودک برای کسب نوازش، توجه یا محبت والدین سعی می کند راه های دیگری را امتحان کند که یکی از این راه ها رفتارهای تکرار شونده نامتناسب است. نباید فراموش کرد که بعضی از رفتارها ریشه فیزیولوژیکی دارد مثل خودزنی، بعضی تیک های عصبی، بدغذایی که ممکن است ناشی از ضعف اعصاب یا کم کاری یا پرکاری غدد باشد. بنابراین تک بعدی نگاه کردن به منشاء شکل گیری رفتارها در کودکان چاره ساز نیست و ما ناچاریم مجموعه ای از عوامل را در نظر بگیریم. در واقع تقابل تمامی عوامل وراثت، روان شناختی، اجتماعی و ... به بروز یک رفتار منجر می شود. از سوی دیگر عادت های رفتاری در هر سنی ممکن است بروز پیدا کند و یا یک عادت رفتاری در یک سن یا طی مراحل رشد تغییر شکل دهد.

● راهکارهای عملی مقابله
تاکید نکردن مستقیم برای ترک رفتار اصلی است که بسیاری از والدین از آن بی اطلاع هستند. در واقع آن ها با تاکید و اشاره مستقیم به رفتار آن را ثابت می کنند. والدین باید دقت کنند که چه زمانی کودک به رفتار نادرست تکرار شونده مبادرت می کند، پیک رفتاری او را شناسایی کنند. از طرف دیگر تنبیه و تشویق اصولی و بجا، درخواست کردن به جای امرکردن، قاطعیت و خودباوری والدین، الگوی مناسبی در اختیار کودک گذاشتن و مشارکت و همراهی کودک در انجام کارهای مورد علاقه اش راهکارهایی است که  می تواند به والدین پیشنهاد کند تا در ترک عادت های نادرست به کودک خود کمک کنند. در واقع ما همیشه تاکید می کنیم که برای ایجاد یک عادت رفتاری چه مثبت و چه منفی کافی است در مقابل آن واکنش نشان دهیم. رفتار خشن، داد و بیداد و هیجانی شدن والدین به محض دیدن رفتاری از کودک باعث اصرار کودک و جلب توجه او به کارش می شود و همین واکنش نادرست باعث می شود آن کار را ادامه دهد.
در مواردی که زمینه هایی از وسواس و اضطراب در کودک به طور ارثی وجود دارد، به دلیل واکنش والدین، عادت ها به صورت رفتارهای وسواس گونه نمایان می شود. هرگز نباید با القای حس گناهکاری به کودک شرایط را خراب تر کرد. بلکه باید با مشاوره و کمک گرفتن از متخصص به کودک در رفع آن تلاش کرد. والدین باید بدانند اگر هیچ اقدامی نکنند و در جست وجوی علت بر نیایند، اصلاح رفتار نادرست سخت تر خواهد شد.باید توجه داشت که همخوانی و تطابق نظرات والدین درباره عادت بد کودک در رفع آن نقش مهمی دارد.
به همین علت است که توصیه می شود کودکان قبل از مدره وارد محیط های اجتماعی شوند و سعی کنند خود را با دیگران تطبیق دهند. بچه هایی که عادت های بدی دارند و به یکباره وارد محیط بزرگ تر می شوند، ممکن است دچار اضطراب شوند و عاداتشان به رفتارهای وسواس گونه تبدیل شود.موفق باشید

Comments

سلام دوست عزيز
من هم پسرم هم سن فرزند شماست.و عادت بیخودی جیغ کشیدن داشت.به گفته پیامبر هفت سال اول زندگی کودک پادشاهی است باید خیلی بهش توجه داشت چون بیشترین شخصیتش در این دوران شکل می گیره. از وقتی برای بازی کردن با او بیشتر وقت گذاشتم و محبتم رو بیشتر کردم.خیلی این عادتش کمرنگ شده.وزمانی که جیغ می کشید هیچ توجهی بهش نمیکردم یعنی نه نگاه و نه اخم.سرم رو مشغول بازی با اسباب بازیاش میکنم و جوری وانمود میکنم که خیلی دارم کیف میکنم اونم چند بار جیغ می کشه بعد آروم آروم میاد کنار من مبشینه و وقتی شروع به بازی می کنه تشویقش می کنم .در ضمن به هیچ احدی هم اجازه ندید با اعصاب و روان بچتون بازی کنه مثلا بچه خود من به شدت از بوس بدش مياد من هم قبل از اینکه وارد خونه کسی بشیم این موضوع رو به اهل خونه یادآوری می کنم.شک نکنید که بی تاثیر نیست. شما هم یک مادر هستید مطمئنم از پسش برمیای.این رو هم خواهرانه بهتون بگم به نظر من وظیفه یک زن شوهر داری و بچه داریشه.من خودم حتی برای تربیت فرزندانم کارم رو فعلا  کنار گذاشتم.تا بچه هام پیش خودم بزرگ بشن.
براتون آرزوی موفقیت میکنم ان شاءالله ثمره ی این وقت گذاشتن ها رو در آینده می بینید.