اعتقادی دینی

Question

سلام یکی از آشنایان نزدیکمون خیلی هم وقتی خانواده ما رو میبینه و هم وقتی پیش فامیلاس از ما بد میگه و غیبت میکنه.سال گذشته سر مساله کوچکی به اختلاف بر خوردیم وایشون بخاطر اینکه کمی عصبی هستن هر چی بد بیراه گفتن ما بخاطر رضای خدا و احترام متقابل جوابشون رو ندادیم ولی الان که حدود یک ساله با اینکه هر روز ایشون رو میبینیم دیگه کاری نداریم .درضمن ایشون کمی فوضولی و قضاوت بی جا درباره خانوادمون پیش نزدیکانمون کردن و اونا هم به ما گفتن ولی بازم نرفتیم جواب ایشون رو بدیم که با بد رفتاری با خانواده ما اون اصلا چه سودی میبره.خلاصه من میخواستم بپرسم ما اصلا غیبت ایشون رو نمیکنیم تهمت نمیزنیم کاری به زندگی ایشون نداریم .ولی همین که میبینم ایشون انقدر راحت دل ما روشکستن به من که کوچکتر و به اعضای خانوادم که بزرگتر احترام نزاشتن و بد ترین رفتار رو داشتن الانم بی هیچ پشیمونی و بدون معذرت خواهی بلکه بد تر از رفتار قبلا نشون رفتار میکنن واقعا اذیتم میکنه .من بخاطر خدا صبر کردم واقعا هم خدا کمک میکنه و من هم بخاطر خدا ایشون رو سعی کردم از درونم ببخشم ولی انگار دوست دارم یه اتفاقی واسشون بیافته که جزایه بدیشون رو ببینن اینکه به این موضوع خیلی فکر میکنم بیشتر از رفتار ایشون اذیتم میکنه لطفا بگید چطور بیخیال باشم واقعا از ته قلبم دوست ندارم من فقط دوست دارم خدا ازم راضی باشه.خیلی ممنون

Answer 1

ما نمی بخشیم چون می ترسیم با بخشش ما فرد مقابل رفتار ناخواسته و غیرمنطقی خود را ادامه دهد. این یک ترس بی پایه و اساس است. احتمال های دیگر هم وجود دارد که آن فرد تحت تاثیر بخشش ما، به حماقت کار خود پی ببرد و رفتار خود را تغییر دهد. از طرف دیگر، تنفر شما ممکن است زشتی رفتارش را در نظرش توجیه کند. بنابراین، اگر واقعاً می خواهید که تغییر کند، باید بخشیدن را تمرین کنید.

ما انتظار داریم دیگران همانطور که ما می خواهیم رفتار کنند. این خیلی نامعقول است اما بدون هیچ مقاومتی اتفاق می افتد، مشروط براینکه ما آن توقع را رها کنیم و اجازه بدهیم مردم طوری رفتار کنند که یاد گرفته اند و اتفاقات طوری اتفاق بیفتند که باید بیفتد. ما باید از دنیا برای پیشامدهایی که برایمان اتفاق می افتد قدردان و شکرگذار باشیم.

ما کینه توزی می کنیم. قبول نمی کنیم که هر اتفاقی که برایمان می افتد درنتیجه همان چیزی است که خودمان دانه اش را کاشته ایم یعنی همان برخوردی که در مقابل رفتار دیگران یا واکنشی که در برابر محرک های اطراف نشان می دهیم. هیچکس مسئول تجربه های ناخوشایند ما نیست.

ترس از اینکه دیگران ما را ضعیف، احمق و ترسو قلمداد کنند. ما فکر می کنیم بخشش بهانه ای برای فرار، سستی و تنبلی یا بزدلی است و فقط آنها که قدرت جنگیدن ندارند می بخشند. اما بین ترسیدن و بخشیدن قاصله خیلی زیاد است. بله، افرادی هستند که ترس هایشان را به شکل بخشش نشان می دهند اما تصمیم شما برای بخشیدن شما را به یک فرد ترسو و بزدل تبدیل نمی کند. علاوه بر این، چرا نباید قبول کنیم که نمی توانیم  بیهوده بجنگیم؟ هیچ فضیلتی در جنگیدن  اینچنینی نیست.